NOS CUMES DO CÁNTICO.-(PACO LEDO)

No seu primeiro poemario "Poesía dun Labrego",  no que se recollen 53 poemas  deste poeta da terra, no seu limiar D. Xose Moreiras Santiso, crego da Ribeira Sacra afirmaba, con moita razón.....:

“Collede con moito agarimo este fatiño de poemas. Son dun labrego, dun poeta aínda sen facer (...). Agromaron nunha leira sen estercar. (...) Ao falarnos de Galicia, da emigración, dos camiños, dos montes, da Virxe, da moza... laia e berra, é o salouco dun galego esquecido, dun labrego esmagado, dun traballador alienado”.

Xosé Lois, nos recorda na contraportada do seu segundo poemario "Nos Cumes do Cántico", que nos poemas de Paco Ledo temos sempre moi presente a tradición, o florecer da nosa terra e os seus paisaxes, desta Ribeira Sacra, onde medran os seus soños, e os versos libres das súas reflexións en forma de poema. A identidade coa terra, e a palabra unida baixo o pesa dunha realidade que transmuta e cambia mais alá dos cumios da serra do Faro, ata a nada na que se verte a fantasía dos labregos que xogan a vida.

Paco Ledo, proclama defende e berra os catro ventos es unidade, do home coa terra, esa vontade na fe tradicional, no saber popular, na existencia en paz con un mesmo e o noso entorno respectándose mutuamente e sen traizóns, nin cambelaches, onde a palabra é lei, e unha aperta vale mais que calquera contrato.

AS XACIAS.

Dos pozos de Valdecán

sobren as xacias as olas

pola gorxa de Castro Candaz

sen mulida nin rolla.

E na ribeira encantada

beben as augas da neve

pasares de doce calma

....alma de pana verde.

E amamantan nas calexas

os sucres de Miño e maio

pastoreando nas devesas

dende Guadalupe ó Faro.

Paco Ledo, natural de Pacio, parroquia de Mariz, na Chantadina Ribeira Sacra, nace no 1952, e a súa cultura intensa e extensa de home de ben, se forma e forxa na terra mesma, nas labores propias dun labrego coma el, estas experiencias sonche as que despois nos transmite no seu primeiro poemario xa comentado.

Con Nos Cumes do Cántico, o autor nos está a amosar o camiño dos fíos do sublime, nas congostras da tradición e a cultural oral dos cantores labregos, a musica en gaitas transformadas e a palabra feita poesía que mergulla no interior da terra, esa mesma dura e malparida na que o pobo sementa as súas dores, a morte e mais a vida.

PERDERTE

Funme quedndo soiño

no medio de tanta xente

...Canta mais hai

mais pena sinto ó non verte.

Canto te tiven non souben

xa sei cando non te teño

non tiven medo a perderte

e o perderte teño medo.

Paco Ledo, nos descubre en forma de metáfora, as veces, esa paisaxe salvaxe, fermosa, intensamente viva que nace do berce mesmo do sangue do rei dos ríos o Miño, coma venas dun corpo invisible, inexistente, translucido e transparente  que recoller e xurde da experiencia popular, neste espazo rural tantas veces maltratado, tantas veces secuestrado e mal ferido polos odios, os egoísmos e a sen razón dos asasinos dos soños, ata facernos vivir en branco e negro, denuncia que o poeta nos transmite na voz cálida da terra, e a súa palabra verso a verso.   

 CAMIÑO DO BARREAL (ANOS 40)

Noites de medo, loitas e lendas

uces, carqueixas, a igrexa....o río

guerreiros escapados, camiños fondos...

noites de bágoas, zocos e tellas

caia o tempo nos paraguas vellos.

Soldados, vividores, falanxistas,

caciques, raspuñeiros,

furricas e arrieiros

gardas do civil, aventureiros

betas, crego milagreiros

e

á beira de Santa Baia.