CONTAME UN CONTO. (BRANCA NEVES E OS CONTOS DOS IRMANS GRIMM.).
Quen de nos de
neno, algunha vez non quedou lelo escoitando nos beizos dos seus pais, o conto
de Brancaneves e os sete ananiños?. O que este libre de pecado que tira a
primeira pedra. Mais se mergullamos no conto mesmo, atribuído a estes famosos
contistas os Irmans Grimm, (os dous escritores Alemanes, Jacob Grimm (4 de xaneiro de 1785, Hanau (Alemania)
- Berlín, 20 de setembro de 1863) e Wilhelm Grimm (24 de febreiro de 1786, Hanau - 16 de
diciembre de 1859, Berlín), atopamos que como moitas outras lendas, historia,mitos
ou contos a ficción ten moitas semellanza coa realidade, ou cando menos a
inspira. 
E mais que
sabido que a realidade sempre é quen de superar a ficción por moi incrible que
nos poida parecer. A verdade é que Jakob y Wilhelm Grimm converteron en contos unha serie de
relatos da tradición oral Alemana, as veces terroríficas e o limite do sadismo.
Historias que derramaban sexo e
crueldade a esgallo e que foron suavizando progresivamente ata adaptalos
as mentes infantís, xa que a mediados do século XIX, os seus libros foron
rexeitados polos padres, mestres e cregos da igrexa anglicana, que condenaban a
súa carga de violencia e sexo así como os castigos e consecuencias que padecían
os malvados destas historias. Non había perdón para os malvados.
Efectivamente,
por exemplo, vemos como o conto de Branca Neves baséase na realidade da que nos da conta a historia da existencia
dunha tal María Sophia Margaretha Catharina Von Ertha, natural da vila de Lohr,
am Main, no norte de Alemania no Estado Federal de Baviera, nacida
el 15 de Xuño de 1729, filla do príncipe Philipp Christoph von Erthal y de
Maria Eva von Bettendorf, e cuxa azarosa vida, inspiraría o famoso conto dos
non menos famosos Grimm, que dalgún xeito souberon dela . 
O mesmo que
tiveron que facer en case todos os seus contos, por exemplo no famoso "A
Bela Durminte", no que inicialmente o príncipe ao atopar a nena durmida
deitábase con ela e a violaba, nove
meses despois, aínda baixo os efectos do encantamento, daba a luz xemelgos, un
deles chuparía o veleno do dedo no que se pinchara a durminte, que deste xeito
esperta a vida milagrosamente.
Na primeira
versión de "Rapunzel",sonche os pais os que entréganlla a malvada
bruxa a cambio de comida. E esta encérraa nunha torre a que o príncipe do conto
cada noite subía polas trenzas da rapaza para deitarse con ela, que queda
embarazada e da a luz xemelgos.
No conto da
Cenicienta, unha das irmáns cortábase os dedos dos pés para que o zapato de
cristal perdido pola nena no baile de palacio serviralle, mais un paxaro máxico
e o sangue descobren a impostura,resultando castigada cruelmente, xa cos corvos
arríncalle os ollos deixándoa cega.
Contos todos
eles nos que se recolle a dureza da vida na idade media, a fame e a crueldade
existente, e que os Grimm coñeceron e reescribiron. .
Segundo
unha teoría, mais ou menos certa, os contistas, tiveron razón da terrible
historia desta muller persoeiro do conto de Branca Neves, e como moitos outras das súas historias, e
contos baseados ase mesmo na realidade a reescribiron chea de terroríficas
imaxes, dunha crueldade impropia de contos infantís.
O
suposto veleno co que cae morta a fermosa Branca neves, sería extraído do
arbusto da Beladona, cuxo poder narcótico resulta ben coñecido hoxe en dia e
que sen dúbida deixaría a nena baixo os efectos dunha doce morte temporal, ata
pasaren os seus efectos.
O
espello máxico, aínda hoxe resulta un obxecto que os turistas poden ollar na
visita que se realiza no interior do Castelo da familia, Erthal na mencionada
cidade de Lohr; na actualidade museo, e segundo parece si que pertenceu a
malvada madrasta, segunda esposa del príncipe Philipp, Claudia Elisabetta von
Reichenstein, obrigada a bailar espida ata morrer, calzada unicamente cuns
zapatos de ferro quentados ao "rojo vivo", tal e como relata o conto
mesmo.
Por
certo que para o historiador, os ananos, realmente serían rapaces, que vivían
no interior do bosque, sen familia nin ninguén que se fixera cargo deles, e que
traballarían nas minas de carbón das que aínda quedan restos do que foi no
pasado a súa explotación a pico e pala;
Velaí
vos deixo o final orixinal deste fermoso conto de Brancaneves......
.......Tras el ataúd de cristal
y la llegada del príncipe, la feliz pareja comenzó a organizar una boda a la
que la madrastra fue invitada. Ella no sabía de quién se trataba, pero su espejito
le había advertido de que volvía a haber alguien más bella que ella (en un
claro ejemplo de narcisismo, la madrastra consultó compulsivamente durante toda
su vida dicho espejo). Al llegar a la ceremonia, la mujer se dio cuenta de que
la novia no era otra que Blancanieves y, como dice textualmente la historia……fue tal su espanto y su pasmo
que se quedó clavada en el suelo sin poder moverse. Aún así, fue obligada a
bailar desnuda hasta morir, calzada únicamente con unos zapatos de hierro
calentados al rojo vivo.
Comentarios