AMAR O ODIO.

Amar o odio

Odiar

Sentir o odio coma un salto o baleiro

a nada intermitente

ou un berro inacabado quizabes

Odiar

Premer na escuridade

os ollos secos dos mortos

e soñar na procura verde da esperanza

ata espertar.

Odiar

mentres baixas pola senda trazada

contra todo, sen levar nada

nin recordos do pasado nin o maña

cara o vento camiñar

a golpes de rabia

chanzo a chanzo

coa furia dunha galerna, a tombos

e chegar ao mar frío e negro que chama

con descaro de asasino por ti

e con el afundirse éntrelas augas

sentirse un so corpo espido

unha soa sustancia;

As ondas salgadas,  Eu e o meu odio inesgotable

dos pantasmas.

E quedar como Corpo inerte invisible no fracaso

suspendido no amor e na desesperanza infinita do firmamento

envolto en celofán de odio

poderoso sentimento que doe e sangra

no que o corazón afogase no seu propio zume rancio

de desilusión e irrealidade viciada

Odio

borrosa imaxe que nunca remata

nin  atopa descanso éntrelos mortos fuxidos das sombras

e esquecidos na memoria estraña

tanto odio para nada.