A MALETA DA CASA DO MANCO. (ARTIGOS NO FARO DE VIGO: AO PÉ DO FARELO)

O outro dia o Pepe de Fernandiño contoume unha desas historias metade conto, metade verdade, metade invención, metade  imaxinación e fantasía propia da narración oral .

O caso foi na casa do manco, de Ventosa, que chámanlle deste xeito porque alí viviu durante anos un home ó que faltáballe un brazo, polo que todos o coñecían polo alcume do manco.

Segundo sucedeu, un dia, chegara a taberna un tipo descoñecido, que contara entre grolo e grolo do bo viño que dende sempre despachan, traído dende o Ribeiro,  antes as costas de burro, naqueles peléxoos e nos bocois  hoxe nas barricas en calquera destas furgonetas de reparto, pois digo que aquel home ben traxado e de palabra fácil, contoulles os da taberna e os que por alí andaban dándolle a sen oso, entre partidas de cartas, e mais dun moscón de miranda, dos que normalmente se fan o remolón a hora de pagar unha rolda, pero fuman e beben de balde, habilidade innata e moi difícil de acadar que vaise perfeccionando cos anos, que agardaba polo taxi que o tiña que levar ao porto de Vigo, onde ía embarcar cara a Cuba, na procura de facer fortuna, empurrado pola fame, miseria e mala sorte que arrastraba e da que non era quen de fuxir, e que xa non podía soportar mais, polo que decidira abandonar a casa dos pais, e a súa aldea de Porto tide, mais alá de Belesar, ao pé mesmo do Miño, alí no interior da Ribeira Sacra e probar lonxe de todo, de certo que peor xa non lle podía ir.

Ao cabo dun bo rato, e cando xa gañara a confianza dos presentes, fixo un aparte co Manco, para  pedirlle que  lle gardara a súa maleta de madeira e tea de liño a cadros, mentres ía un momento ata Agolada que tiña que darlle un recado a non sei quen. Marchando logo como anima en pena de Santa Compaña, mais rápido que unha lebre, e facendo os presentes mil carantoñas e melindres sen alporizar nin levantar sospeitas entre ningún deles, moito menos nos donos da taberna, que facíanlle gustosos o favor de gardarlle o único que tiña de seu.

Pasaron os minutos, ala foron as horas, e en chegando a hora de botar o peche e subir a durmir, nin o manco, nin a muller, nin ninguén da casa volveu reparar na maleta que alí  quedara detrás do mostrador de madeira.

Pasaban  dúas horas da media noite, e xa todos  eran soños, silencio e tranquilidade, cando os ladridos alporizados do can de palleiro da casa, que gustaba acuruxarse diante das brasas  da lareira, cun calor doce e morno do que tanto gustan os cas, como a xente Cristián de a pé, deron en aliviar a xente do soño, e a preguiza de entre as mantas e sabas da cama, e despois de remexer no maxín que sería polo que alertaba o can, baixaron detrás do  home da casa, conforme baixaban os banzos do piso cara a tenda onde o can continuaba a ladrar e gruñir ensinando os dentes cara a maleta con rabo entre as pernas.

O remate do conto e doado de supoñer, o manco  cunha machada na man que rompe a cerradura da maleta e dela que sae mais  morto que vivo un anano, compinche do outro, que tiñan argallado entre os dous o medio de entrar na casa do manco, e facerse cos cartos, moitos segundo a xente que tiñan que ter agochados por algures. así foi que o pobre do deu en abrir a pechadura da maleta, e  remataron no conto cos osos no cárcere.     

Angel Utrera (Artigo publicado no Faro de Vigo o pasado Sabado dia 30 de Nadal do 2017).