MARIA LADO

Da muller que foxe dos peitos.......

Teño mentiras amarradas á traquea

por iso cuspo en intentos de anorexia,

Teño unha bala proxectada no peito

e bótasme sal na ferida aberta.

Teño medo de que non saibas coser

con teas de viúva negra o meu corpo.

Teño o embigo medrado do medo

para alugarte mellor, se vés de roxo.

Teño cogomelos do pan no útero

teño queixo con furadiños nos pulmóns

teño chicharos insomnes na autoestima

teño instintos que me psicanalizan

teño sorte....de que me teñas.

...Do incesto edémico....

hai arañeiras de mitos fóra,

o asubio inexistente

o murmurar morboso

morden o valado do monte.

(Eva ve a rexión das serpes polo punto de luz)

E esvara...

Pola fria branca suave pel

(Eva amárrase á costela do novo ser)

Entra no ramallo da árbore salobre,

quece entre os peitos o froito,

renace da escuma das augas albinas,

e descansa sobre un enorme pene de herba,

xurdido do incrible océano.

Poemas ambolos dous do libro "A primeira visiòn, Letras de Cal 1997.Maria LAdo Cee-A coruña 1979, adicase profesionalmente o Teatro, vinculada ao batallon literario da Costa da Morte, a colaborado en numerosas revistas literarias, e volumenes coma Rumbo ás Illas, 1997, O entrelazo das palabras, 1999. Destacar a Antoloxia de poetas e a peninsula de Babel, ademais do seu primeiro volumen en solitario, A primeira visiòn no que destaca a presentacion do cotian, as cousas de cada dia, as mais inxinificantes, que gozan dunha nova dimensiòn nos séus versos,co ritmo do sincelo.