SOFIA.(MOITO MAIS QUE POEMAS DE SUSO DIAZ).
A apertura dunha librería
resulta sempre unha moi boa nova, aínda mais cando esta mesma intrépida aposta
ten coma especialidade a "Poesía";case que nada nos tempos que corren
de miles e variadas escusas para non acometer o heroico acto de coller un libre
entre as nosas mans e soñar. Por iso esta aposta valente ten o meu
recoñecemento e gratitude e os mellores desexos para esta rapaza nova Alicia Fernández
que xunto con Eduard Velasco se lanzan a aventura desta "CHAN DA
POLVORA", na rúa San Pedro num. 74 de Compostela, onde acudín onte a
tardiña dando de paso un fermoso paseo polo meu Bonaval da saudade e morriñas
mornas de devagar, na procura do ultimo poemario deste sorprendente SUSO DIAZ.-
Sofia, a quen coñecín grazas as redes sociais, e posteriormente persoalmente co gallo da presentación do libro
homenaxe; 6 poemas 6 de Federico Garcia Lorca, na librería Couceiro de
Compostela , do que foi coordinador xunto con Helena Villar Janeiro.
Xa mo dixera Helena
;- "Angel ; Sofía vaiche gustar moito", e abofé que acertou.
Digo isto, como preámbulo,
porque efectivamente libros de nula calidade, ou malos, como as Meigas, habelas
hainas, e algúns malos rematadamente , por iso cando un ten a sorte de atopar
algo bo;Meu Deus¡, abride de par en par as portas do Paraíso, o mundo dos
soños, das fantasías, dos recordos, do vivir, esta fermosa vida que cada un de
nos vendemos como sabemos ou nos deixas¡.
SOFIA , é sen lugar
a dúbida un excelente poemario, un marabilloso libro de poemas, que fago
meus......"Cumprir 20 anos é abrir un novo vieiro, difuso ao comezo, mais real
visto dende a distancia que debuxa a suma de vida.
As veces o
exercicio de pensar non é suficiente para reter o que é recordo, momento
vivido, tempo prescrito ".
No Limiar xa Suso Diaz
danos unhas pinceladas precisas do que agarda o lector, privándonos da
sorpresa que agarda por nos todos no interior destes vinte poemas que resulta
seren Sofia, e construíndo a ponte necesaria para que pasemos ao outro lado e
comecemos a saborear verba a verba, son a son, paso a paso o devagar no
interior do ar desta congostra máxica de vida. "Unha sorte de tempo compartido, sentido coa
intensidade que todo asolaga a enorme enerxía de Sofía".
Realidade encantada
que pouco a pouco vaise espindo nos vinte poemas que sonche Sofía, levándonos
da man a terra do amor e da vida compartida."...... Chamabas pola vida/naquel comezo
de novembro,/naquel descoñecido outono....(Do Poema Novembro).Os ollos, os teus
ollos./Todo se concentra/ nese intre no que nos vimos/por primeira vez,/para
sempre. (Do poema Ollos). As mans, as
túas mans,/pousadas na densidade do ar,/na fondura dun océano perdido,/por
descubrir,/pousadas en min. (Do poema As mans). Falamos en silencio,/
ollándonos ,/esbozando o noso sentir./Sobran as verbas para dicirnos,/para
ferirnos/.O silencio compón/ e descompón/.As nosas razóns tantas veces sen
razón.(Do poema silencio). A vida é un verso que se conxuga/en cada
instante/.Just dance, gonna be okay./As ilusións son reflexos de luz/na túa
cabeleira de escuma.( Do poema Just dance).
Sofía, é un canto a
vida, un berro ao amor, unha encomenda e un recoñecemento cheo de saudade e
tenrura, un agasallo eterno que o pai lle fai os vinte anos a súa neniña, a súa
Sofia muller, en forma de poemas, musica e harmonía; a par que tamén nos recompensa cunha profunda
ledicia por ter a sorte de poder compartir o teu tempo, o noso tempo, o seu
tempo, o tempo vivido de Sofía, co mellor que cada un de nos puidemos xamais
imaxinar; un fillo, unha filla.
Sofía é o libro de
poemas que a min particularmente me gustaría ter escrito se tivera a capacidade
literaria e poética necesaria e precisa, da que Suso Díaz posúe a raudales e
xenerosamente.
ANTES DE TI
Nada hai no olimpo dos días, antes de ti.
Tempo sen conxugar,
procuras nos baleiros das procuras,
pensamentos na cerna dos pensamentos,
voces no silencio das voces.
Somos un fragmento de tempo
conxugando no ar da memoria,
un encontro na eternidade dun segundo.
Es a vida que me leva máis alá da vida,
o que fica aceso no río do querer....
O
alicerce máis profundo é o pensamento,
o
entendemento nidio de cada pensamento.
Erguer
o esqueleto dunha vida
semella
o voo certeiro na linguaxe da abella,
unha
sorte de lucidez no sinuoso
camiño
por recorrer.
Medras
coa ermura envolvente
da
pedra de Compostela,
coa
sabedoría da choiva
que
esvara silandeira
ao seu
destino de plenitude.
Medras
coa cobiza da verba
na
dozura da boca herdada,
coa
fortaleza dos carballos
no
Bonaval dos sentidos.
Medras
ceibe,
porque
ceibe é Sofía
-sabedoría-.
(Angel
Utrera).
Comentarios