MERO IGLESIAS

Na lonxitude do Tempo.....

Outonías

_________

Outono vén de outonía

e dos fluidos momentos

que chegan da lonxaía.

Por iso quen lembra, advirte

e aquilo que lembra, pensa

mentres pensando evoca

e recordando, celebra.

Outonos miden a vida

e outonos miden as penas,

e o outono mide alegrias

que se fosen primaveras

de pétalos florecidas

non serían como eran

escuras noites tan frias.

Outonos miden os tempos

e espacios en outonias.

Pensamentos que en silencio

mestura a memoria miña

entre màxicos segredos:

"...tras dos tempos, tempos veñen"

¡quen doutro xeito diría"¡

PASADOIROS

____________________

....Que outonos non son outonos,

son pasadoiros do tempo

nos que aboian as memorias

no máis completo silencio

antes que caian as noites

das longas noites de inverno

que aínda conxelan espacios

diante os horizontes presos

e me cautivan de lonxe

nas follas que leva o vento

recolléndome saloucos,

alentos e desalentos.

Outonos , non son outonos

son atallos dun portelo

onde un apaña forzas

para cavar outro rego.

(Mero Iglesias, Vilalba 1951, mùsico, compositor, intérprete e poeta. Antigo membro do grupo Fuxan os Ventos, na actualidade percorre o Pais, ca súa voz, a súa guitarra, e a súa humanidade, regalandonos a palabra, a musica, a memoria deste pobo que :camina, traballa, durme e reposa...

A Quella, é testemuña dos traballos de Mero Iglesias, e o seu inseparable e incombustible Mini, por recuperar o noso ser, identidade como pobo, Pais, e xente.

Na lonxitude do tempo, é o primeiro libro de poemas do autor de obras como Contos de vellos para nenos, publicada no ano 1995, e "Somos lenda viva", no seguinte .

No foto, velai os tedes, Mini é MEro, nos segundos encontros musicais, da Randulfa nos Pendellos, D'Agolada, que celebramos este pasado Septembro.