O POUSAR DA MIRADA-LUCIA DUBRA




PESADILLA EN BLANCO
_______________________

El hombre no podia dormir.
Ni aquella noche ni ninguna otra era capaz de conciliar el sueño, y si lo hacia, en los breves instantes en que agotado caia en el pozo de sus pesadillas, una y otra vez el mismo sueño lo atrapaba encerrandolo en el baul de sus angustias ancestrales.
Podia verse desnudo, caminando entre la hojarasca del bosque, arropado por la bruma del alba otoñal.
Sentia que le escocian los ojos por el esfuerzo de contener las lágrimas que pugnaban por escapar de sus ojos secos, sin conseguirlo.
La angustia atenazaba su garganta, y una intensa opresiòn en el pecho hacia que su corazon, cada vez más debilitado, se quejara dolorido.
¿Que habia ocurrido?.¿En que habia malgastado el tiempo que le prestaron al nacer...?.¿Como era posible despues de una vida entera, sentirse asi, tan vacio...?
Preguntas, que una y otra vez le golpeaban a traiciòn, y sin respuesta.
Era un insomne pertinaz, y ni atiborrandose de valium diez, conseguia olvidar, descansar, dormir, morir......
Ansiaba la muerte como forma definitiva de alcanzar el sueño, y aùn asi vivia atrapado en una contradicciòn permanente entre la vida y la muerte. La esperanza y el desencanto solitario.
El hombre no podia dormir.
Ni aquella noche ni ninguna otra, era capaz de conciliar el sueño.
Aquella noche, se ahogò sin querer en su propio insomino, el sueño de la razon, despertò sus propios monstruos dormidos hasta entonces, y lo arrastraron a las llamas de infierno en que habitaba sin saberlo.
Se despertò bañado en un sudor pestilente, agotado, derrotado, descreido, engañado, dolorido, amargado, acabado... Absurdas sensaciones que golpeaban sus sienes, como si se tratara del dia siguiente en la resaca de una borrachera de alcohol barato, y sin sentido caminò por el pasillo de su casa, hacia la ducha.
Posó la mano sobre el grifo de agua caliente, descansando unos segundos de la angustia de sus terrores noctambulos.
Finalmente el agua comenzò a caer sobre su cara, como lluvia mansa, al principio, al instante a borbotones......
Lo ultimo que recordó haber pensado fuè, :Estoy tan cansado.....
La explosion arrancò salvajemente la pared y el tejado de la casa. Los restos de tejidos humano y cuero cabelludo fueron recogidos desperdigados entre los cascotes, cristales, y astillas de lo que alguna vez habian sido sus muebles.
Al terminar de derribar las ultimas paredes del edificio en ruinas, y retirar la pala ,cascotes y ladrillos destrozados, el solar vacio semejaba el olvido en que a los pocos dias habria de caer aquella vida.
Para algunos fué un suicidio premeditado, para otros un accidente desgraciado, para el hombre fuè por fin el descanso.....

------------------------------------mmmmmmm--------------

O pousar da mirada, exposiciòn de cadros da serie "Santos Inocentes", e Expansiòn", de Lucia Dubra Rios , ata dentro duns dias, expuestos no centro Sociocultural do Ensanche, en Santiago de Compostela, Rua FRay Rosendo Salvado......Merece a pena botarlles unha ollada.
Aproveito e contovos este conto meu, soño, "Pesadelo en branco."


Comentarios

Cuspedepita ha dicho que…
Amigo, supoño que algúns, ou todos, quizás, algunha vez imaxinamos vernos nunha situación límite coma a deste home. Eu polo menos unha vez imaxinei algo así tamén e non podo dicir ata onde foi unha ficción que inventei ou un desexo, porque foi momento en que (agora seino) estaba moi mal.
Creo que dalgunha maneira escribir sobre o desexo de desaparecer(eu escribín un poema que che amosarei) foi un exorcismo: Non volvín a pensar máis no tema, mellor dito nunca volvín a pensar que a morte podía ser unha solución, ou un descanso.
Como ficción literaria vale, e o relato ten moita intensidade e reflexa moitas das teimas e dos problemas que á xente que estamos na metade da vida e facemos balance da metade pasada, se nos pasan pola cabeza, pero non podemos deixar que aniñe no noso corazón o monstruo, porque estamos nun momento en que a vida cambia, si, e quizá teñamos que deixar atrás obxectivos ou concepcións dela que tiñamos ata agora, desexos, ilusións que non se nos cumpriron, pero no seu lugar medran outros novos obxectivos, novos valores, novas inquedanzas, novos horizontes, e quizá máis reais e máis factibles, porque para iso estamos acadando a madurez pouco a pouco ¿non estás de acordo?

Unha aperta forte.
Angel Utrera ha dicho que…
Querida Marisa.....cada dia aprendo a traves das túas palabras cousas novas, a capacidade de sorprenderme no ten limite.....
Mira ben o que che digo en maiusculas:
NUNCA, NUNCA, NUNCA, XAMAIS,A MORTE POLA PROPIA MAN, pode ser unha saida....O suicidio é o maior acto de cobardia que alguen pode exercer consigo mesmo.
Non. Por mal que esten as cousas, recorda que ao segundo siguiente todo pode cambiar.
Pero se xa no estás, ¿Como vas a velo, a saborearlo, a desfrotar delo....?.A vida e única, e un prestamo, un anaco de tempo no universo da existencia, e eu ahora, hoxe, despois de mais de medio seculo, o que lamento e non pder prorrogar o vencimiento de pago a morte que espera, da miña vida.....
Bicos, bicos e mais bicos....
Lucia Dubra ha dicho que…
Hola Anxel, son Lucia Dubra a da imaxe, queria darche as grazas por poñelo meu cadro e como non por ir ver a exposición; para min e toda unha honra.
A dirección do meu blog e luciadubra.blogspot.com, por se lle queres votar unha ollada.
Bueno, sigue escribindo destas historias que nos fan meter na pel do persoaxe...
Bikiños

Entradas populares