CESAREO SANCHEZ IGLESIAS

A ESCRITA DO CAMIÑO PRIMITIVO

Vilalle

Beirando por fondas corredoiras, o dia de hoxe respira

na pupila do gato, encérrase nun angulo da luz desde meiodia,

déitase no sartego. E regreso, como se nada fose ánoite antiga.

Féchase todo e nada que non sexa celeste concavidade,

como se eu nada non poidera ollar.

Rio Sar

Ceo de escamas azuis. Poeira de verde vidro es o rio.

So o humano sabe como ser, xerador do tránsito.

Nos espellos son os gritos da sombra son ameneiros

no infinitamente inmóbil traballo do vento na túa tona.

Silencioso vas ao mar tan solitario: Sen saíres de ti.

A Catedral

Vertical o espazo créame: A forma do silencio. Escreber é restituir o xerminar da luz ás túas mans vacias. Asisto a ver como me entregas á forma incorpórea, ao soño das palabras, no seu aparecer e desaparecer silenciosamente.

O tanxibel da nosa inmortalidade é tránsito.

(Paso a paso,verso a verso.Poderia lembrar aos clásicos galegos, no percorrido da senda secular, feita en pedra, suor, e morte. O xeito de andar pola vella senda do (amiño, cara a Compostela, terra santa, eternidade lirica da palabra nos versos de Cesáreo. As sombras, as árbores, os rios, a soidade da xente, as vilas, as pontes, ao longo destas paxinas inmateriais na lirica da vida, experiencia tan sentida, como maxica, ao camiñante .-

A escrita do CAmiño Primitivo. Edicions A nosa Terra, ultimo libro do XX premio Esquio de Poesia).