O TEATRO DE PINTOR (II).
De seguido recollo as intervenciòns dos escritores; CHARO GOLMAR, ANTOM LAIA E DAVID OTERO, co gallo da presentaciòn do libro de Edicions Fervenzas; O TEATRO DE PINTOR, obras teatrais reunidos do escritor XOSE VAZQUEZ PINTOR, baixo un mesmo epigrafe, a arte
da escena, e no que atopamos ilustraciòns dos artistas; Eitor Picallo, Xulio Gracia Rivas, Camilo Camaño Lestido, Jose Antonio Fondevila, Manuel Fragoso e o desaparecido e admirado por todos nos, o argtista de Piloño; Paco Lareo que o pasado dia Un de Febreiro foi presentado na casa museo Das Neves, o recinto Feiral dos Pendellos de Agolada, con musica do canta autor Xose Iglesias (Buxan), a a asistencia dun moi numero de amigos, veciños e admiradores, entre os que contamos coa participaciòn do Sr. Alcalde de Agolada, D. Luis Calvo, da obra do escritor, poeta, esaista e investigador de Melide, afincado hai anos na beiramar de Cangas..
CHARO GOLMAR.-
Presentación do libro O teatro de Pintor
Agolada(Os Pendellos), 1 de
febreiro de 2020
Moi boa tarde a todos! Síntome
leda de estar hoxe, na Agolada, entre
amigos, a carón de María e de Xosé.
Para min dicir Xosé
Vázquez Pintor
é dicir creador, dramaturgo, escritor, poeta;
voz, palabra viva, alento; amigo;
home bo, xeneroso, comprometido,
transparente, humilde, auténtico.
É debuxar un sorriso sobre o
Farelo
e sentir o arrecendo dun
limoeiro.
É
escoitar o asubío do vento sobre das fragas
e o rumor do río entre as
sobreiras.
É percibir o cálido aloumiño
dunha aperta,
é
ver florecer os bicos nas agras da devesa.
É sentir a raizame feita palabra,
na doce mornura da súa ollada.
É prender un
lume nas conciencias,
para que os soños non anoitezan.
É unha refolada, un relampo de luz,
entre os camelios abertos;
das nosas letras.
É ollar o mar de Cangas polo
solpor,
coa terra do medio no corazón.
Dinos Xosé no comezo do libro
que este é un bocadiño do presente; para nós é
fartura, deliciosa sobremesa, mantenza.
Son historias que aguilloan as
conciencias, retratos dunha sociedade
robotizada onde todo está controlado e onde se merca o silencio das verdades.
Relatos que animan a romper as cadeas do
medo.
Parabéns por un libro tan ben
acaído Xosé e tan necesario, magnificamente
ilustrado por Camilo Camaño Xestido, Xosé Antonio Fondevila, Manuel
Fragoso, Xulio García Rivas, Paco Lareo e Héitor Picallo. Parabéns Editorial a
Fervenza polo fermoso traballo.
ANTOM LAIA.-
XOSÉ VÁZQUEZ PINTOR:o meu amigo de Quiám,ou de Melide ou de Cangas;o meu
mestre das palavras,essas que sempre
permanecem.
Sendo eu estudante na cidade da muralla,alí onde a amizade era névoa case permanente,certo dia perdin-me na velha livrária "Celta", remejendo nos andeis dei co poemário de "Gándaras".Aquel livro impatou-me como um lóstrego.Aquela portada autenticamente rupturista por daquelas,aquel raparigo de costas cara todos os lugares,cara todos,entre a Ponte de Furelos e a Ponte Vilarinho,em chegado sempre aos carreiros e depois ao mar de Cangas.
Sendo eu estudante na cidade da muralla,alí onde a amizade era névoa case permanente,certo dia perdin-me na velha livrária "Celta", remejendo nos andeis dei co poemário de "Gándaras".Aquel livro impatou-me como um lóstrego.Aquela portada autenticamente rupturista por daquelas,aquel raparigo de costas cara todos os lugares,cara todos,entre a Ponte de Furelos e a Ponte Vilarinho,em chegado sempre aos carreiros e depois ao mar de Cangas.
Continuou o tempo e a minha curiosidade levou-me a seguer buscando.De "Ida e volta"significou a vida que eu mesmo vivia.O Aberlardo de Berredo com quem eu me topejava nas festas,estava alí,nas idas e voltas da intrahistoria dos homens sábios.O Pintor estava-me levando ao mundo das palavras,das minhas palavras e das minhas gentes.
Passou o tempo e na minha fortuna soubem da vida de Maria e Pintor,sobra dizer, da humanidade do Pintor e da Maria.
Eu som só um leitor, quando a presência física e gorentosa do menino de Quiám,fizo que crescesse em mim ,moito mais,o seu grande labor como artista total.Agora que também sabemos das suas dotes como acompanhante de voz nessa fermosa cantiga,a de esse enorme poeta que é o Benardino Graña,é,o Pintor ainda mais total e moito mais humano,um irmâo nos múltiples caminhos das resistências:
-"Case morto vivín sen coñecerte
aló na chaira seca por absurdas rúas
onde ninguén me soupo dar mornura.
Foi soedade desconforme adentro
e a semente a caír en terra dura.
¿Como hei vivir mañá sen a luz túa?.
O Xosé acompanhante de tantos sóis,de tantos e tantas amigas,de tantos abraços,de tantos caminhos percorridos.
Um ano polo Sam Roque de Melide,na Praça do Convento,ao pé da casa onde nasceu e viviu algúm tempo,mas a onde volta sempre ,coas mâos nos petos e coa mirada limpa,representou umha obra de teatro com os seus escolares de Cangas.Fiquei abraiado.
Som horas de reconhecemento do artista,do cinzelador das palavras,do costureiro de mil empresas.Mas quero aquí salientar ,com letras grandes,o enorme valor de Pintor e com el de outras gentes que naqueles tempos levarom adiante uns projetos ÚNICOs e NECESSÁRIOs para recomençar algo vital,o TEATRO das aulas às gentes.
O Xosé acompanhante de tantos sóis,de tantos e tantas amigas,de tantos abraços,de tantos caminhos percorridos.
Um ano polo Sam Roque de Melide,na Praça do Convento,ao pé da casa onde nasceu e viviu algúm tempo,mas a onde volta sempre ,coas mâos nos petos e coa mirada limpa,representou umha obra de teatro com os seus escolares de Cangas.Fiquei abraiado.
Som horas de reconhecemento do artista,do cinzelador das palavras,do costureiro de mil empresas.Mas quero aquí salientar ,com letras grandes,o enorme valor de Pintor e com el de outras gentes que naqueles tempos levarom adiante uns projetos ÚNICOs e NECESSÁRIOs para recomençar algo vital,o TEATRO das aulas às gentes.
Escolares e pintores de ventos ceives,titiriteiros das esceas,músicos das palavras,granitos dos desejos,vimbiadores de cestos nas arelas do país.
Aí,de Cangas para os lugares,de Esteiro cara os acantilados,de Compostela para os subúrbios,aquelas peças para ser vistas polas gentes,aquel TEATRO de VANGARDA.E digo bem,chamo-lhe de vangarda,pois era a necessidade no intre preciso de estar.O olvidado Xosé Agrelo Hermo,o Kukas,o Pintor e tantos outros que por criar vida,derom vida a esta arte tampouco valorada como é o TEATRO(algo que se escreve mas que precisa de lugares para ser vista).
Aí está o cesto com os vimbios case a rematar ou melhor dito,a continuar.Atrás pero sempre adiante aqueles chanços do Carré,do Castelao dos "Vellos non deben namorarse",de "Antroido",do grande Vidal Bolaño,de Artello...aqueles chanços de onte para amanhâ.
E aquel titiriteiro de nome Ramoné Barriga Verde.
Hai um ano num reconhecemento vivo de lareira aquecida e fraternal,presentáva-mos nos "Pendellos de Agolada","ANDARES",permitide-me pois o seguinte,sobre o que escrevim humildemente no livro sobre o amigo:
e já o dizias ,Xosé,terra e pam,dentro das aulas onde as palavras tenhem corpo e nomes própios como esse cantar das carricantas,como os títeres de Barrigaverde,como as carvalleiras seculares,como a música da banda de Merça,como o son das gaitas,como o arrecendo das amanhâs mentres Abelardinhonos contava,por aquel 11 de Julho,que chovera no Sam Benitinho.
Eis o nosso poema ,esses coiros de sapateiros cos que se corriam mil estradas,mil voos
e nos Pendelhos de sempre,e nos Pendelhos e sempre (...)
E ti Xosé,companheiro dos destinos.abraçando -nos sempre ,nas sobreiras,que nos dam acougo,para desvestir seus corpos como fieis amantes das palavras.
E NOS PENDELHOS,este 1 de Fevereiro,os amigos e amigas,e ti e Maria;e o teu TEATRO magnificamente recolhido nesta obra:"TEATRO DE PINTOR",editada fermosamente pola editorial FERVENZA.
A CORUXA. - Espértao
SAPOCONCHO .- Non queiras velo sofrir !
A LÚA. - Non rí
A coruxa,o sapoconcho,a lúa,afrodiña,o angazo,velaí as esceas da vida,cousas do Pintor.
Estamos pois felices,como el dizia,como o Xosé dizia.
"Nas baiuras do tempo hai dende lonxe unha voz
que nos agarda e soña en berce de familia ".
O neno sonha e medra,e como dizia o Neruda "o homem que nom joga perdeu para sempre ao neno que vivia nel e que lhe fará moita falta"
Pois assim somos,felices tomando a sombra nas sobreiras do Arnego,na falmilia da raiz infinda sobre o sol que nasce.
Pois
vén luz fermosa feita lúa de fermosos tirabuzóns.
Pois
vén a nós para a Candelaria…
Para
que se casen os paxariños todos…
Para
que o amor sexa quen nos envolva a todas e a todos…
Vén…
que aquí hoxe temos un facedor de teatro.
Un
compoñedor de teatro.
Un
traballador da obra onde nos acoller para vivir tempos e momentos de dimensións
inmedibles… por se daren en espazos de marabillosas ilusións, a enormes
fantasías,
a
realidades certas e atractivas…
discutidas…
e
mesmo soñadas.
- Incrrrible…
asombroso…
impresionante.
O
teatro….
Que
velaí a grandeza do noso fenomenal teatreiro.
un
currante fabricante de figuras móbiles…
equilibradas…
colocadas
en máxicas suspensións
con
palabras de paz que contan…
postas
en liñas de expresión en versos…
voadoras
tal como pombas de todas as colores…
contemporáneas,
do
día,
con
sabor a terra…
a sal do mar
frescas…
e que
buscan apaixoadas…
desexos
que se debuxen luminosos…
en centos
e centos de arcos da vella…
nas
fontes das nosas tradicións,
nas
ondas do mar de Cangas,
nas
nosas modernidades
Eis
pois…
o
teatro…
E
velaí a expresión que nos marabilla.
ohhh…ohhh…ohhh…
Teatro
feito á man…da man do noso conductor de emocións,
tecedor
de soños.
tal
invasión vírica liberadora coa chave primorosa…
A
NOSA LINGUA.
E
así a excelencia
E
así a delicatese…
O
teatro do noso.
O
teatro de noso.
O
teatro.
O
teatro posto na palabra e no corpo…
na
xestualidade que tanto di…
O
teatro…
tal
poética visual
música
contaxiosa,
baile
e danza,
habilidade,
linguaxe
e xogo corporal ata límites que nos sorprenden,
mesmo
difíciles,
pero
que postos en limpo…son verdade…
E
niso o mestre de cerimonias…
O
autor…
O
noso…
O
Xosé…
O
Vázquez Pintor.
El…
o que
nas dez obras do libro…
todo
o conxuga,
El…
mediador
de teatro
amador
da palabra
normalizador…
que
sabedor do que leva entre mans e fai…
pono
todo en categoría suprema…
na
cercanía…
para
colocalo no plano do mellor,
Sempre
do mellor…
O
humano.
El…
que
nas súas dez obras do seus libro…
ponlle
corda para que vaian á vez os nosos corazóns
para
que no teatro leamos no aire e nos corpos,
con
comprensión,
pillados,
e
que sintamos a fusión dos espazos e dos tempos.
Todo
en bonitísimas complicidades
E
na confianza desta compañía,
E
outra,
E
máis outra,
E
máis outra máis.
En
Xosé hoxe…
Preside
o teatro.
E
cantará o merlo.
O
xílgaro e o paspallás.
E
con Xosé e nós…
No
teatro…
os
ventos rexos e os máis delicados tamén…
ben
disciplinados pola harmonía da palabra
e
nas vidas
coa
follaxe do Sobreiral…
nos
ecos da casa de Quián…
executarán
a compás de nenez e memoria
a melodía
da celebración das súas dez obras postas en libro,
armaranlle
ás amizades e aos abrazos
non
negaremos nada,
pois
hoxe O Pintor…
ten
que soñar estar no mellor escenario do mundo
e
así coa súa obra e a súa palabra contundente…
coa
súa vitalidade,
a
súa presenza,
a
súa enerxía…
transmitíranos…
que
o teatro…
tal
como arte da rúa…na cadencia da nosa fala…
libéranos
fainos
soñar
invítanos
á loita,
fainos
mover,
aceléranos,
mobilízanos,
chámanos
a tomar conciencia…
pois
é un punto de encontro
para
facerlle unha autopsia ás nosas vidas.
Pois
o teatro…
non
pretende matar o tempo.
Quere
enchelo,
E
por iso como fai Pintor…
Hai
que poñelo ao servizo do pobo
xa
que iso dignifica.
O
teatro…
é
un desafío ás inseguridades.
Promove
a reflexión colectiva.
O teatro
non dorme,
e gusta
de celebrar como nacen os días novos.
Os
días novos nos que salvarnos coas verdades entre as mans…
para
levalas aos corazóns.
E facelo
como mulleres e homes…
de
carne e teatro.
O
teatro tutea a vida…
miraa
á cara…
cóllea
polas solapas…
e
de ganchete….
co
teatro?
Comentarios