XOGOS DE NENOS

Aquela, como cada tarde, Ines e mais eu baixamos ata o areal da praia.

O sol estaba a piques de agacharse trala cima da serra

e os dourados raios reberberaban nas augas salgadas do noso mar, confundindo a liña do horizonte cunha bermella e sangante ferida da pel.

Apenas deixabamos de ser nenos e empezabamos o que ia ser o noso camiño lonxe xa un do outro; home e muller adultos, pero iso ainda non o maquinabamos.

Daquela eramos felices .

Xogabamos a revolcarnos pola area mollada, e riamos desenfadados, inocentes e sen complicacions futuras , o maña non existia....A vida polo diante.

Atopei a cunca dunha caracola, a mais fermosa que xamais atopara.

Toma dixenlle, se a pos na orella escoitaràs sempre o ruido do mar e che acordaras de mi.

Ela miroume, colleuna con dulzura e bicoume nos beizos, apenas un roce electrizante para mi.

O dia seguinte marchou de supete e sen despedirse, cara unha desas odiosas cidades, da meseta e nunca mais volvina a ver....

Dias despois cando fun ca miña nai a que fora a sua casa, a facer limpieza, atopei a caracola, esmagada sobre a mesa do comedor, e senti como o meu corazòn se rompia en mil pedazos para sempre.