O CASO QUINTANA.( MIGUEL ALONSO).
O CASO QUINTANA.-
Vaia por anticipado que non gusto das novelas, digamos que se encadran no
xénero negro, agás as do escritor Sueco,; Henning Mankell, que recoñezo me apaixonan
polo que de fracaso, soidade e ambiente xélido transmiten ao lector, que viaxe
entre bosques de árbores brancos de neve, noite perpetua, estradas solitarias e
cidades escuras e silenciosas, coma a vida mesma e os persoeiros retratados
polo autor todos e ningún, no seu inspector Kurt
Wallander, posiblemente tan culpable dos asasinatos como os mesmos criminais que investiga.
De novo devecía polas incribles especulacións e deducións de Conan Doyle,
na man do seu Sherlock Holmes e o doutor Watson, e de cando en vez lía algunha
de Agatha Christie, non mais. Pero como todo na vida, hai etapas, e un vai
mudando de gusto, e por suposto na literatura tampouco iamos ser diferentes,
por moito que nos pese. .
Agora, tempo despois, hai uns días souben da publicación desta opera prima
dun novel escritor: Miguel Alonso que ven da man de Belagua, co titulo "O
CASO QUINTANA".
Recoñezo que lanceime a ela cos ollos pechados e leina practicamente en tres dias, o animo mais que magnánimo,
xeneroso, porque sinto un especial agarimo polo autor da intriga que se vai
desvelando lentamente na novela . Miguel Alonso, licenciado en Psicoloxía, e
abofé que no libro déixanos múltiples
pingas dos seus coñecementos do tema, músico con varios discos publicados e con
algún que outro premio, do que tamén fai
gala na novela, con chiscos tramposos e apostas compartidas co lector a musica
jazz, da que Eu tamén gusto dende sempre;Charlie Parker, Jhon Coltrane, Miles
Davis, e da que Laura Mariño, a vinteañera sabichona e repoluda gusta, comparte
e escoita con todos nos, nos seus
momentos de reflexión interior,pero tampouco convén esquecelo, como poeta e
escritor, tal e como agora neste libro primeiriño nos amosa.
O Caso Quíntana e unha novela negra diferente, non gusta de escenarios escuros, nin de
asasinos sinistros e depravados, nin sequera de inspectores de policías sagaces
sabuxos que collen unha pista e van tras ela ata desenvolver o nobelo da madeixa;
en absoluto.Ímonos sentir cómplices de dúas raparigas, universitarias que achéganse
a Compostela, a estudar Psicoloxía na facultade, por cuxos vericuetos intransixentes,
mesquiños y viles de poder e prestixio, corrupción e inmobilismo nos leva o
autor da man desenfadada, xuvenil, e sorprendente destas dúas intrépidas
investigadoras .
Estamos logo, diante dunha novela desenfadada, áxil, ben documentada coa súa
presentación, nu e desenlace milimetricamente estudado, e cunha posta en escena
axeitada os tempos nos que estamos e tócanos vivir, e na que Miguel Alonso, está
a transmitir non so o devir da historia captando a atención do lector dende a
intriga e a empatía que se produce entre o lector e Laura e Sara, senón unha
seria critica social do que nunca tería que ser unha universidade, centro
sempre da cultura, da investigación, do coñecemento aprendido e transmitido na formación
de futuros profesionais, e non un vulgar e corrupto antro de animadversión,
celos, odios, e falso poder sexa a costa do que sexa, tal e como queda patente,
sen esquecer que se trata de ficción, ou tal vez de realidade novelada . Quen
sabe?
Agardamos pois pola segunda entrega
desta nova "Saga", de investigador a modo, que posiblemente vai
marcar un antes e un despois na novela negra do noso Pais, sempre que por suposto
o autor, atope no seu maxín o material e
as palabras axeitadas para levarnos de novo da man ben agarrados polas calexas
de Compostela, e os corredores e aulas
da súa universidade, baixo o paraugas de Laura Mariño e o seu mundo fantástico
e introspectivo, tal e como ben fixo nesta súa Opera prima: O Caso Quintana.
Angel Utrera.
Comentarios