ANTONIO GARCIA TEIJEIRO .(DISCURSO NA BIBLIOTECA NACIONAL DE MADRID).

Grazas, porque tes toda a razón; A poesía non da respostas, pero axuda a facerse preguntas, a buscar palabras vivir a vida, a escoitar o vento, a vencer as sombras e o medo. Si Antonio, efectivamente; Blas Otero, Leon Felipe, Alberti, Lorca o Machado, Gloria Fuertes, o Rosalia, e Celso Emilio o Cunqueiro ,esas palabras para Julia das que falas e coas que Eu aínda hoxe me emociono, non teño remedio, son as mesmas que nos traen a resposta a esas PALABRAS, fermosas, gastadas, traidoras, que mollan e acarician, que feren e coas que soñamos, que viaxamos ou que amamos, ou que vivimos, quen sabe, quizais a resposta continua a sonar no vento, como ti que es esperto apaixonado de Dylan, ben sabes......Nunca pensei sentirme tan identificado cunha exposición maxistral, coma esta túa, capaz de transmitir, emocionar e facerme chorar , porque a poesía é iso....Emoción sen limites nin fronteiras. Grazas polas túas palabras, que xa son miñas tamén para sempre.....

Noraboa. ANTONIO GARCIA TEIJEIRO, polo seu discurso, na Biblioteca Nacional de España como Premio Nacional de Literatura Infantil e Xuvenil polo seu libro: Poemar o mar, no que nos fai unha fermosa viaxe dende a súa xuventude ata hoxe, a través da literatura, a poesía, a PALABRA, sobre e por enriba de todo, coma una fiestra a vida, pola que todos nos camiñamos, como dicía Machado; Lixeiros de equipaxe, mariñeiros en terra, nesta terra dura, de chairas, sombras e malos ventos, nos que o mar é a saída, ese mesmo mar de Bernardiño Graña, ou de Alberti, do que o poeta nos fala.

Lorca, Celaya, Machado, a poesia verso a verso, golpe a golpe para descubrirse primeiramente uno a se mesmo, e despois sentirse parte militante da humanidade e grao de area nos camiños, nas congostras escuras, e sobre colledoras da nada, para gañar o futuro, o dia a dia, a ledicia de vivir y soñar a través da poesía, e descubrir a Palabra, como paisaxe dos soños, en rebeldía constante, en compromiso coa beleza, ata chorar de emoción e de rabia.

Sorte inmensa tiveron aqueles nenos que aprenderon a botar unha ollada a través desta fiestra máxica que é a poesía, na voz de Antonio Garcia Teijeiro, mentres escoitaban o poema, mais que poema a voz do Vento, nos versos de Manuel María, e conseguiron voar con esas ....Tres pombas chegaron cansas.........as pombas nunca esqueceron.- aquel primeiro poema, naquela aula, e aqueles nenos de oito, nove anos, como nos conta o poeta. Ou na música de Paco Ibañez, poemando a rebeldía dende o exílio, cando a Liberdade era unha palabra escrita na parede, como nos recordaba outro daqueles canta autores, o estremeño Pablo Guerrero.  

Corenta anos, dende entón, de poesía infantil dende o amor e o respecto  nun universo cheo ata rebozar de liberdade, con un compromiso absoluta coa poesía e a palabra e a lingua, a que secuestraron, coma ben di o poeta,  para construír alumnos, homes libres e pensantes que amen a poesía e sexan lectores de maneira natural de poesía e literatura, aínda que non sexa esta a primeira tarefa da escola.

Buscar e conseguir mediadores apaixonados para apaixonar, que mergullen, para mergullar, que amen para amar, dun xeito preciso e precioso a poesía, sen prexuízos, nin temores, contra todo e contra todos. E facer lectores activos que procuran participar, e sentirse parte deste espectro poético ó que o poeta nos leva, porque a súa palabra é autentica como un tesouro de entusiasmo e convicción. Un entorno poético no que non hai definicións, porque a poesía é indefinible; Metáfora, capacidade creativa, improvisación, emocións, todo e moito mais, vehículo, medio ou motivo para buscala beleza que nos permita tocar, porque tocar é sentir, e sentir é vivir.

Temos a obriga de vivir e percorrer eses camiños en sombras e medo, dos que nos salvan os versos e os poemas nesta viaxe das mil verdades, respostas as mil preguntas que nos facemos cada dia, nos a nos mesmos, neste compromiso co ser humano, no que a poesía é sempre refuxio e rebeldía, descuberta de horizontes, e novos camiños, luz que estremece e capacidade de sentir; musica, historias inventadas ou reais, fantasía, soños e esperanzas, tristuras e ledicias, espello no que nos miramos cos ollos abertos de par en par, de nenos grandes, que medraron para adentros, en palabras que mollan e acariñan

A  palabra favorita, a palabra escollida; Palabra, porque con ela facemos poesía, falamos, sentimos, acariñamos, admiramos, ferimos, odiamos, amamos, soñamos, vivimos. Palabras para facernos preguntas, respostas que como dicía Dylan; continua soando no vento.

Que ningún vento traizoeiro nos roube nunca a capacidade de sentir a poesía, porque ela, non nos vai dar respostas, pero si axúdanos a facernos preguntas.

Angel Utrera.





Neste enlace tedes o audio completo do que foi a o discurso e coloquio posterior na Biblioteca Nacional de Madrid, da intervenciòn do recente Premio Nacional de Poesía Infantil. ANTONIO GARCIA TEIJEIRO. 

https://www.facebook.com/anton.garciafernandez.35/videos/196315257765385/?t=224