ESTIO

 

Daquela epoca incerta  inexistente e escura de estìo

da que xa tan so gardo no meu faiado da memoria

raiolas dun sol timido entrelas polas marelas dos castaños,

bermellos da tarde nun ceo mustio de sacristia e pecados

retais de vento murmurando os meus recordos

esquecidos tralos muros quedos e anacos de soños que se foron

coma a auga entrelos dedos .

Tan so teño señardade.

Non  podo recordar senon o silencio por mais que o intento.

Tan so queda a realidade dunha  imaxe borrosa

desdebuxada en ocre e pardo dunha vella foto na repisa da sala

muda testemuña dos invisibles anos das ilusions perdidas.

O meu pasado, neste estío da vida que vendemos.