ESTIO

 
Daquela epoca incerta  inexistente e escura de estìo
da que xa tan so gardo no meu faiado da memoria
raiolas dun sol timido entrelas polas marelas dos castaños,
bermellos da tarde nun ceo mustio de sacristia e pecados
retais de vento murmurando os meus recordos
esquecidos tralos muros quedos e anacos de soños que se foron
coma a auga entrelos dedos .
Tan so teño señardade.
Non  podo recordar senon o silencio por mais que o intento.
Tan so queda a realidade dunha  imaxe borrosa
desdebuxada en ocre e pardo dunha vella foto na repisa da sala
muda testemuña dos invisibles anos das ilusions perdidas.
O meu pasado, neste estío da vida que vendemos.
  


Comentarios

Entradas populares