SOÑOS DE PEDRA.
AO PE DO FARELO
SOÑOS DE PEDRA
Debagando nos
inframundos das atardecidas fuxidas no solpor da galbana e da desidia prisioneira
no doce pracer de non ter que facer nada
de nada, as veces me dou en perder entrelas pedras tristes de calquera aldea
que algún día debeu ferver desta vida encadeada a terra dura e malparida de
homes enferruxados da lama dos sendeiros e a morte dun pasado xa esquecido,
unha ou outra coma calquera vila do Pais.
E deste xeito
asasino e traizoeiro vou violando o silencio e a paz das ruínas. Alí casas
vellas, casoupas de cachotes confundidos no verde feitizo das hedras. Acá
irregulares muros encaixados no vértice de malabarismos irreais feitos para
gardar; ¿O que?. Poñerlles portas ao vento, gardas dos soños pechadura da nada
nos prados.
Casas humildes de
vellas e incorruptibles trabes de castaño encastradas no granito da cantería,
traballo no suor e as bagoas dun tempo baldío que xa foise e non a volver. O
lonxe escoito o ouvear dun can de palleiro, me sorprende inquedo o voo da
curuxa e o croamento dun corvo e de cando en vez a sombra infame do rato señor
do negro betume da noite dos tempos no que afundíronse estes sen recordos alí
onde medra o musgo, os fungos, as silvas e os toxos son os reis da miseria.
Deambulo entrelas
casas asentadas nas rúas tortas, cativas, practicamente ruínas, arrimadas unhas
sobre as outras para darse calor nas noites de xeada que son moitas, no que o
vento nordés impunemente asoballa dende as cortes ao fallado da casa,
martirizando coa friaxe da invernía as vidas dos cristiáns e pagáns que deixan
morrer o fume dos carozos no lume da lareira, acariñados pola voz monótona das
vellas tesoureiras das historias doutros tempos, memoria oral que se extingue
lentamente.
Contos de trasnos e
diaños, de Santas Compañas en procesión pola carballeira adiante na procura das
animas dos pecadores penitentes. Historias de amor e morte, de odios e rancores,
de vencedores e vencidos e de fillos que marcharon alén dos montes a cidade. E
os rapaces alí sentados e xunto a nos os gatos moi preto do cheiro do pote de
caldo, os dedos en negro de tinta apurando a ultima liña do caderno de traballo
de levar o mestre na escola a mañá, paseniño pola corredoira ao través da fraga
espida coma ferida que a parte en dúas, os zapatos de poñer os pés en limpo na
clase, colgados ao lombo e que se enlamen as zocas.
Casas humildes e
discretas, pequenas pero firmes contra vento e marea, capaces de resistir
neboeiras e tormentas, mais nunca a soidade a señardade do silencio e o baleiro
na que agora dormen as súas pedras, agardando polo intruso impertinente que
coma min coa cámara de fotos espide sen pudor o triunfo do noso fracaso.
Tristes aldeíñas
derrotadas polo tempo, no que si che paras a escoitar co corazón limpo e os
ollos abertos, aínda podes escoitar as risas das mulleres no lavadoiro a roupa
branca a clarear, os berros e gargalladas dos homes na taberna, o cigarro
pegado nos beizos polo que cuspir atravesado, os bicos roubados dos amantes
furtivos, os xemidos do vento acariñando as polas das arbores, o murmurio da
auga no regato agora seco, os xogos dos nenos e o calor quente dos abrazos dos
ausentes desta vida intermitente que vendemos esquecida, paso a paso, verso a
verso, golpe a golpe sen desmaio cara ningures.
Angel Utrera.
O MEU ULTIMO ARTIGO NO FARO DE VIGO DO DIA SEIS DE NADAL. DA SERIE AO PE DO FARELO...
Comentarios