EN VILAREDA (XOSE DE CEA).

Hai un camiño 
en Vilareda
no que desembocan
todos os camiños.
O seu tramo final,
tralas casas de Moredo e Farruco,
transcurre despexado,
entre leiras,
até chegar á igrexa,
ao cemiterio........................

Xosé de Cea..."Vilareda".
Como o define Xose Vazquez Pintor no limiar deste Poemario; Vilareda é a palabra dos bagazos que dan poesía de noso, sentida, autente;grafada na memoria; posuida dos adentros.....
Se algún día te deixas caer/pola igrexa de Vilareda/ mira onde pisas,/ non vaia ser que tripes/ a pouca memoria que nos queda....
Fermosura intensa de versos e palabras, de recordos e saudades, desta vida, a nosa, a de todos que vendemos inutilmente.

.-Xose de Cea......

Pedíronme unhas poucas palabras e algún que outro poema para este libro coral no que as voces extemporáneas e descoidadas como a miña poden pasan desapercibidas. Se non moito, si o suficiente para quen a procura desas palabras e deses poemas supón a volta a un pasado que comeza a antollarse remoto. Por iso, porque xa non xogo con elas a moldear ámboas nas que dar acubillo aos significados orfos da existencia, tiven que recorrer ás palabras doutro, de alguén que as moldea coma ninguén para facer, el si, arte. Pareceulle a Pintor o feixe de poemas chamado Vilareda, cuxo pórtico comparto agora contigo: “Un lóstrego. A definición máis oportuna. A voz do profundo. En breve. En sempre. Recibín o libro aínda inédito e xa me sabe para moito tempo, coma un doce que se molla nas ulideiras, dende todas as distancias. Vilareda é a palabra dos bagazos que dan poesía de noso, sentida, autente; grafada na memoria; posuída dos adentros”. E se el o di, a min non me queda máis que calar.

 

 En Vilareda gurgulla un murmurio de lagoas abolidas, de cinzas afogadas en

salmoira, o lixiviado de quen naceu cos ollos enterrados en vida, cunha

bostela de terra neses ollos desterrados da vida

en Vilareda; pouco máis deixou esa terra exterminadora de limos que un

feixe insurrecto de luzadas estivais -ás veces lle asubío desesperanzadas

melodías, coma quen trata de domesticar a voraz indolencia dun lobicán, a

voraz tristeza dun can de palleiro

en Vilareda; os palleiros, os curutos apromados de traballo comunal ata as

alturas máis voluptuosas, de cotío reverberadas co tremor de inaprensibles

avelaíñas, atarefadas en trazar raiolas de palpitar humano, de fragrante,

mística suor, comechón dun farelo ubicuo que incita a reclamar auga do pozo

en Vilareda; un pozo do que extraer esa auga tan subterránea, tan mineral,

pero resurxente, taquígrafa do laio carricento, ludroso, das pedras, un só

pretende que lle insuflen certa hidropisía en aurículas e ventrículos, forzar un

latexo inmorredoiro, manchar de cotián o misterio da resurrección

en Vilareda; porque se a El lle abondou o po da terra e un sopro, que alento

non haberá nestes espectros en corozas de lama, que alento non haberá para

avivecer o núcleo incandescente dos derradeiros remoles acantonados diante

do brutal asedio da borralla

en Vilareda; e danos igual a vasteza das hordas: temos trepias, gramalleiras,

musculados foles, arquitectos erguendo planos da única torre posible, unha

esqueira de costelas soñadoras, dormentes, punto de fuga e luz, incenso

vertical para exhalar os nosos anceios

en Vilareda; e si, tamén temos o callo que fermentará en sólido nutricio o

desamparo das estrelas, riremos cos seus brúos ledos, pero custodiamos un

aceno adusto para desenmascarar o simulacro das constelacións –ceo, inferno,

caerán baixo o mesmo esquecemento que eles mesmos nos quixeron infrinxir

a nós

en Vilareda; o esquecemento en Vilareda, lagoas abolidas en terra

enterradora, sen máis valedor que este ouveo mestizo, aferrados á vibración

húmida das lembranzas, e non contamos marabillarnos diante do milagre,

non con estes beizos que só claman pola xustiza do perenne, sabemos que

toda combustión ten un fin, unha fin, pero estas mans han moldear a

cumprida satisfacción de ambos, de ambas, un queixo incorruptible nesta

ámboa de barro que nos alimentará polos séculos dos séculos a

nós

en Vilareda.

(As fotografias corresponden ó encontro de poetas polas "Fragas de Catasos, Casas Vellas", de Lalin, que tivo lugar no mes de novembro do ano 2015, entre outros Xose Rodriguez, o poeta de Vailareda, aparece con Antom Laia, e comigo mesmo, con David Otero, Romina Bal, e a sua dona Soqui Cea, na Fraga  onde quedaron os nosos poemas en defensa da vida impresos en taboleiros de madeira, e camiño dela).