CIFRAS CON FUNDAMENTO. (AO PË DO FARELO).

AO PÉ DO FARELO CIFRAS CON FUNDAMENTO. Co permiso da autoridade e se o tempo nolo impide, dentro duns días chegarei sen mais méritos que ter vividos horas, días, meses e anos, ante unha destas cifras máxicas cargadas de simbolismo na vida de cada quen. Superar etapas e deixar lonxe barreras e limites neste duro e difícil oficio de vivir para o que ninguén nos prepara cando saímos do calor do útero materno resulta todo un fito nos tempos grises que corren. Os quince, os vinte e un, os corenta, e dende logo estes 65 anos que afronto con ilusión e temor ante o descoñecido, supón un punto e seguido irremediable e dende logo novo.
Para algúns, estes que xa pasaron a devandita fronteira, sempre son poucos, para outros que a miran dende lonxe porque fáltalles bastante tempo aínda para chegar a eles, son unha pasada e xa estás chamando á porta da vellez. Mais para min, o protagonista da historia, son números unicamente, que conforman unha cifra que trae a miña memoria todo un baúl cheo de recordos, sons esquecidos, e aromas do pasado atrapados en vellas fotos que pegadas nun álbum repousan cubertos de po nos estantes do salón da miña casa. Estampas nas que quedaron atrapados anacos de vida, a miña e a de a miña familia e amigos. Pegadas e sinais que agochan ledicias e tristuras e que en demasiadas ocasións non son quen de identificar na miña memoria tan fráxil como inexpertas.
Momentos xa irrepetibles e únicos, moitos deles asociados a frías salas de hospitais; O nacemento dos meus dous fillos, a morte dos meus pais. Salas de espera en perdidas estacións de tren hoxe abandonadas nas que pasei horas de ilusión e impaciencia, agardando que alguén querido chegara, ou de despedida e bágoas cando te ías coa túa mochila cargada de soños e esperanzas. Corredores de xulgados polos que empezamos a camiñar collidos da man. Todas elas imaxes gravadas na miña retina envoltas en cheiros e sabores que cría esquecidos: O polo dos Domingos que facía mamá. O coello con arroz que iamos comer naquela venta perdida nos montes de Antequera, cando recollíamos a meu irmá maior interno nun colexio. Os calamares recheos que nunca mais volvín comer preparados como o facía miña nai.
Marcas que permanecen nos meus sentidos a pesar dos anos e que me retrotraen a unha íntima foto en branco e negro na que me observo con cara de susto, sentado cun libro entre as mans. A bola do mundo sobre a mesa á dereita e na parede colgado o mapa daquela España que xa non é. Sei que son Eu, o mesmo de agora, pero non me recoñezo vestido con aquel mandilón do colexio manchado de tinta dos tinteiros das bancas de madeira. Plumiña coa que nos aprendemos a escribir antes da chegada dos primeiros bolígrafos; os bic. Bic laranxa escribe fino, bic cristal escribe normal. Son Eu, pero non son. Cousas da vida. Angel Utrera.

Comentarios

Entradas populares