EL VERDADERO FINAL DE LA BELLA DURMIENTE

Todo el mudo sabe que, cuando el principe Azul despertò a la Bella Durmiente, tras un sueño de cien años, se casò con ella en la capilla del castillo y, llevando consigo a la mayor parte de sus sirvientes, la condujo, montada a la grupa de su caballo, hacia su reino.

Pero, ignoro por qué razón, casi nadie sabe lo que sucedió después.

Pués bien, éste es el verdadero final de aquella historia.......

(Asi comienza "El verdadero final de la Bella Durmiente", de Ana Maria MAtute).

Xoguemos a inventar a continuacion deste conto de nenos, que todos nos escoitabamos de pequenos dos beizos da nosa nai , mais ou menos embelezados ata quedar durmidos.

A vida ia transcurrendo feliz no reino, os anos uns tras outro pasaban ca súa pesada carga de aburrimiento.

Xa non era doado para o principe acadar a maxia necesaria para deslumbrar como antaño, a súa namourada princesa, na que as arrugas nos ollos, os michelines na barriga, as caderas anchas demais , tralos partos dos tres fillos, desagradecidos e sempre exixentes, os peitos caidos, e o mal humor, deixaban ver as claras que a lozania da xuventude, estaba xa esquicida facia tempo.

O principe pasaba mais tempos cos amigotes, nas parrandas e farandulas das monterias e cazas polos bosques aledaños, que no palacio, ca princesa e os fillos, dos que escapaba cada vez con mais asiduidade, xa que non atopaba satisfaccion na sua compaña.

E como non podia ser doutra maneria, buscaba baixo as faldas das mozas da aldea, ou mesmo das criadas de palacio, a alegria perdida, que negabase a se mesmo fora pola sua causa, xa que aquelo non lle respondia como cando era novo, e botaba a culpa a falta de interese da princesa, e non sua falta de apetito sexual.

A princesa botaballe en cara, que non se ocupara dela, e que nin sequera facian o amor, dende nin recordar podia. Aquela pasion desenfrenada, aquela entrega, aquela busqueda a calquera hora, en calquer lugar, era xa historia, auga pasada.....

Mais ou menos as cousas eran como son, pero como ninguen quisiera...Os problemas cotians, cos cartos da administracion de palacio, era cousa sabida, os veciños dos reinos proximos estaban a pelexar con eles, un dia si e outro tamen,e mesmo no interior do reino, xa ian cada vez mais abertamente as protestas duns e outros, ante tanto desarreglo e falta de direccion, corruptela, e desproposito sque ameazaban con acabar ca tranquilidade da vida dos principes.....

O que queira que continue ca historia.........agora xa e vosa.