DEIXEI FUXIR AS CORES.


Deixei fuxir as cores
dos soños daquel outono en branco e negro
no que as bágoas das árbores
despedian os meus pasos cansados
entre as follas esquecidas das fragas
húmida morte cadenciosa e inexorable dos tempos vellos.

E todo falábame de tí
e tí non estabas
nin sequera nos recordos das fontes
nin sequera nas pedras secas das pontellas
nin sequera nas gotas de chuvia quente
que mollaba o meu corpo espido
arrolado no berce das néboas
que como derradeiro alento
exhalaba a terra en retirada.

Comentarios

Entradas populares