A NECESIDADES DE APERTAR OS MORTOS

 

A necesidade de apertar os mortos

foi ao principio o fin do silencio dos vivos.

O sabor doce cereixa,

a cor gris da liña borroso no horizonte

a brétema tan cércana

o espertar suado nos brazos do silencio

corpos culpables e gulosos

no amor ausente,

coma xanela pechada en falso.

A necesidade de sentir a realidade irreal dos mortos

mais alá das palabras,

o vento nordés

o mar salgado atlántico

as putrefactas falseades do tempo morno

que se foi.

A necesidade de abrazar os mortos

quedou escrito no rancio rencor dos vivos

nas ausencias

na proa dun barco fantasma

no abismo dos ollo

no suspiro do negro betume da noite

sen lúa nin esperanza.

A necesidade de abrazarme cos mortos

foi un aceno ao pasado

as cinzas do solsticio do inverno

no loito tatuado na pel fría dos peixes

colgados no salazon do peirao ao sol

seco de raios e ansias de verán eterno.

A necesidade de fundirnos cos mortos

como nunha ringleira de caladiños

Santa Compaña preguiceira de bestas

mulleres de corpos espidos e translucidos

sen peitos nos que mamar o leite quente

do futuro incerto,

sen sexo, porque tan so quedan os osos

dos mortos agardando nun tecer e destecer

estraño e fantasmagórico,

na necesidade de vivir como mortos

e abrazarnos.