AUSENCIA DE FUTURO

AO PÉ DO FARELO

AUSENCIA DE FUTURO.  

A tarde foi caendo tra-los muros de pedra escura pintados en lama e toxos.

Os Bidueiros de xunto o río deixaban unha tibia silueta en sombra  sobre a herba mollada cun fino orballo e mais alá a espesura da  fraga saudaba cun doce rumor de polas marelas, o agarimo do vento nordés. O Indalecio fórase perdendo trala liña parda do horizonte, levándose os seus recordos, as dores de corpo e alma, a escuridade dos ollos, a perda da  ilusións e a esperanza que inventaba o amor, porta pechada na inquedanza  da morte en calma .

Eu alí sentado, ollaba cara ningures incapaz de moverme.Vencido por un infinito cansazo, me sentín coma atrapado por un voraz burato negro do firmamento e así debagando  recordei unha e outra vez  as súas palabras tristes, a súa voz cálida cun movemento canso de cabeza, a súa faciana chea de engurras, a boina negra de orixe de graxa e merda acumulada en días e días de non quitárela da cachoa,  calada ata as orellas, a inesgotable cabicha do cigarro pegada no borde dereito dos  beizos, pola que cuspia de cando en vez sen saliva, coma un tic .Ia recordar sempre aquel vello o ultimo en deixar a aldea e a súa historia de vida.

Dos oito fillos que o Indalecio xerou coa súa semente de home ruín e xenerosamente rifón que sempre foi, no ventre da señora Virtudes, so quedaban vivos a metade e ningún deles tiña acomodo na aldea durmida no silencio. Xa que nos tempos da fame marcharan un tralo outro para a capital e os mais deles continuaran viaxe cara as Américas, de onde nunca mais regresaron.

Ao principio, contoume ali sentados ambolodous, tiveramos novas deles. Das súas andainas e estadías alá na Pampa Arxentina, que segundo referían nas poucas cartas que de cando en vez chegaban e que lles lía o Sr. Antón, mestre retirado, semellaba as terras de Castela, onde de novos fora segar o trigo cos demais mozos da zona, pero en  bruto.

Pouco a pouco deixaran ter correspondencia e o tempo foise encargando de que os de alén do mar, quedaran para sempre alá e sen que ninguén soubese se ben ou mal. Nin falta que facía, segundo o Indalecio, cando me sacaba de pasada na  conversa o tema, nas tardes de choiva e frío co vento arrizando contra as portas e ventás na escuridade de dentro e fora, e na lareira fumeaba o pote co caldo de verza e unto, se escaso cun anaco de touciño, para dar cheirume, dunha matanza vella da que aínda quedara algo na corte entre as teas de araña e os ratos, os únicos que de certo no ían marchar da aldea .

Do Indalecio aprendín que a vida é para vivila, que non paga a pena amolarse nas desgrazas, que o peor dos pecados é a envexa e o odio e que no amor vale todo e hai que facer as cousas da vida con amor.

O recordo camiñando polas rúas en pedra mollada da aldea baleira, acompañado do seu can tiñoso e famélico que nunca ladraba a ninguén, arrastrando os pes  e a chaqueta de pana a cadros  coas sarnas nos cóbados do traxe parcheadas e os puños brillantes fora inverno ou verao. E a súa risa a gargalladas cando me contaba as súas aventuras desta vida real ou inventada xa esquecida, os dous sos alí sentado baixo o carballo a carón da  fonte  xa seca.

ANGEL UTRERA.

(Artigo no Faro de Vigo do Domingo dia 16 de Marzo).-As fotos forman parte da coleccion "NA MIÑA BICICLETA", a primeira exposicion que presentei fai catro anos.