A RUA E NOSA. (ARTIGO DE AO PÉ DO FARELO, NO FARO DE VIGO)

AO PÉ DO FARELO

A RUA E NOSA

Paseando esta “Semana Santa”, polas rúas dunha das nosas populares Vilas din en  recordar  tempos pasados xa esquecidos da miña nenez, nos que os Domingos e festas de gardar a xente saída das casas co mellor traxe, e o  no “Domingo de Ramos”, “el que no estrena se le caen las manos” , a pasear e facer a rúa.

A cousa era ver e deixarse ver polos amigos e veciños, saudar a uns, conversar cos outros, ir cara arriba e volta pola beirarúa, da rúa maior e rematar o paseo na praza. A familia ao completo e nos os rapaces de patalón curto,  daquel tempo morno e remoto, xogar cos amigos as agachadas, ao pinche carneiro, a policías e ladróns, ou facernos ou escoitarmos as confidencias inocentes dos primeiros desexos e soños húmidos coas raparigas  que nos ían quitar o sentido co paso  do tempo; lei de vida.

Tiñamos as rúas para nos e sabíamos que eran nosas, aínda as cidades non se converteran nestas cárceres de cemento e cristal, autentica xungla de morte na que agardamos o final coma números invisibles dunha estatística absurda.

Aínda non escoitaramos a D.Manuel, berrando aquel: A rúa e miña. Os sindicatos e traballadores non tiveran que botarse as rúas a facelas súas para reivindicar dereitos e liberdades contra a opresión, a fame e a violencia do capital . Os antisistemas non tomaran as rúas a golpe de ladrillo e pelouro e a policía nolos botara delas con mangueiras de auga e pelotas de goma.

Daquela os Alcaldes non estudaran medidas e leis represivas contra a prostitución e a forma de gañarse a vida algunhas mulleres co oficio mais vello da historia, que “Facían a rúa”, para poder comer.

Tampouco os poetas, escritores e soñadores anarquistas e libertarios tiñan escritos os seus poemas nas paredes e muros baleiros das nosas rúas coma agora cheas de grafites e berros que claman contra a incomunicación e o silencio dos inocentes e invisibles coma nos.

As rúas eran o sangue quente das vilas e cidades nas que podíamos vivir, xogar, amar, soñar e desexar coma nun inmenso escaparate de vidro transparente a vista de todos. As rúas eran as nosas casas de cristal.

Eu aínda penso que foi onte cando no labirinto de calexas  cheos da maxia e  feitizo do barrio do Zacatin, cara a praza de Bibarambla xogaba cos “compas”, e aprendíamos a facerlle carreiriñas ao vento montados naquelas bicicletas, mais ferruxe que outra cousa e na que o único freo eran os muros da catedral baixo o cheiro dos laranxos en flor do que nos embriagábamos ata morrer de liberdade aprendendo a vivir naquela Granada pola que Boadil o Chico verteu bágoas coma muller chorando ao perder o que non soubo defender coma home.

Anos despois diante dos “grises”, tivemos que reclamar as rúas da que nos estaban a botar cantando as letras de Pablo Guerrero; A tapar la calle que no pase nadie/que vista de negro que lleve pistola/que hable de la guerra y beba Coca-Cola/a tapar la calle. (Angel Utrera)

--(O meu ultimo artigo publicado no Faro de Vigo, o pasado 25 de Abril, da miña serie AO PÉ DO FARELO). ----