NO BALOUCAR DO VENTO. (ANTOM LAIA)-POEMAS.
NO BALOUCAR DO VENTO
(ANTOM LAIA)
Veño de reler o
poemário;-os poemas de Antom, son para ler e reler, non unha se non varias
veces, sen presa e paladeando, saboreando as palabras, o ritmo e os xogos de vocais
e consonantes,- deste grato encontro na
rede ,materializado coma corpo e espírito por mor da palabra e os versos a
carón das rúas de Melide, agasallo que por inmerecido aínda aprecio en mais; No
Baloucar do Vento,- por certo ilustrado dun xeito fermosísimo, suave a coma
unha garatuxa ós versos, que galopan libremente sóbrelos trazos doces en soños
e fantasías dos debuxos de Xosé Tomás.
No Baloucar do
vento é un berro, unha ventá aberta ao amor, un encontro dos recordos mais íntimos
e as fantasías e realidades confundidas nun infinito intercambio de fluídos
corporais, nados do amor, do desexo e a intimidade dos corpos amantes;
quando a negrura me abatía no abismo
de águas tenebrosas e enlamadas que
salpicavam de geo a minha ialma.......
Un rebulir de
brazos, pernas e palabras, de saliva, corpos espidos e bocas ansiosas de dar e
recibir amor. Un tributo ao desencanto que provoca o desexo frustrado do ser
dous en un, sempre e para sempre.
Mulher ceive de livre patria
fito dentro e alvisco-te inteira
e permaneces plena na memória.......
No Baloucar do
Vento, é unha chiscadela, un chospiro de veleno que inflama e sublima o desexo,
que fainos mergullar no escuro espazo do que non temos, do que anhelamos, do
que nos complementa, do que nos fai auténticos con todos os nosos segredos,
tristuras, ledicias e fracasos, o amor compañeiro de fatigas e descansos, sen
limites nin vergoñas, sen mentiras ni cartos de atrás.
No Baloucar do
Vento, de Antom Laia é como un todo de anacos de esperanza, o triunfo dos
amantes entregados sen avaricias nin renuncias.
Gota gota baixei
ao teu
corpo enorme aprofundando-me
Solerminhamente descendí ás águas
mais soterradas e ocultas de ti mesma.
Afundím o seme na tua mar salgada,
limbei nno teu mel até sac iar-me.
Vibrei em orgasmos trepidantes,
cinguim o corpo contra o teu corpo
e o meu sexo
contra o teu sexo.
Amanhá seguia amando-te
enquanto o sol nascía livremente.......(POEMA AMANTES).
No Baloucar do
Vento, un total de trinta e cinco poemas, de amor, de auga e vento, de saudade
e perda, de recordos e soños, de desexos. Un doce e pracenteiro poemario no que
o autor se recrea e xoga as agachadas co que elle profundamente certo, sen
ningunha dubida; a tenrura, o amor,a ausencia ; nun silencio de cómplices
olladas coa compañeira da vida e a morte estraña nalgures, noutro tempo.
Escrevo na tarde que se estinha
quando maina chove nos olhos
o coracom em latejante cascata
na veiga dos desejos que persego......(TERNURA EM AZUL).
No Baloucar do Vento (De Antom Laia, desenhos de Xosé
Tomás. )
Comentarios