POESIA NA FRAGA ( II ENTREGA)-ENCONTRO EN POESIA NA FRAGA DE CATASOS -CASAS VELLAS (LALIN)

Continuo a publicar os poemas dos diferentes poetas e artistas que estiveron conosnco o pasado Domingo dia oito de Novembre, deixando as suas pegadas en forma de poemas na "Fraga de Catasos, casas Vellas, de Lalin, en perigo pola especulaciòn e o poder dos cartos, dos señores de Union Fenosa, e a sua LAT, que pretende asolar a nosa Fraga Bonita.
Hoxe outros catro poemas, de outros tantos poetas, que xenerosamente colaboraron coa plataforma Salvemos a Fraga de Catasos, e a Asociacion Cultural O Naranxo......


 XOSE VAZQUEZ PINTOR.

Os bruidos dos bosco calaron

de sùpeto. E as árbores chantaron

as raíces na terra tripada

e abranguida. Todos abrollaron

dunha sima; e por si loitaron

e ouviron a voz empoleirada

que os tiña en arrepío. Tremeron

coas árbores e coas ponlas. Pregaron

por un tempo unha nova ollada

deica a luz nas sombras. E murcharon

as xenreiras ,e de irmaus falaron....

Houbo entón sorrisos na alborada

xurándose amigos deica a ialma.

Xose Vazquez Pintor.

 XOSE RODRIGUEZ (Xose de Cea).

Rego de Vilaxoán

Podería dicir lembro máis quero 

dicir vivo lembranza puro eido

que piso co meu tacto de rapaz

cal manto de espiñenta e verde herba

e sinto como a auga corta o folgo

nun discorrer de negra transparencia

de terra de foresta que esburaca

cun recendo de braña e raíces

cando os meus ollos nunca viran tanto

verdor que me asolaga os sentidos

tanta vida que mete unha tímida

desconfianza perante a cantarela

das ras ou o voraz voo das libélulas

no barroco dicir da chicharrada

diante do abeberar tardo das vacas

co seu recendo doce a bosta e leite

que evoca todo un mundo de lareiras

tinas para bañarse no segredo

das cortes entre a palla e o estrume

os tetos que muxían as mulleres

duros como as mamilas das rapazas

batuxando no río coas bragas

e as chambras molladas tan cinguidas

na adolescente pel que aínda fito

con abraio e desexo nun lembrar

tan grande e claro coma unha xornada

de malla na vertixe dos palleiros

tan limpo e cristalino como a auga

dos pozos ou o lazo da xeada

forte coma o padal do pan centeo

presente coma un tempo atemporal

no que digo lembranza puro eido

raíces afundidas nesta terra

que flúe na memoria coma un rego.

                                       Xosé de Cea

ANTOM LAIA

ENTRE O VERDOR DA FRAGA...

regatos....
olha-se na fraga o brugido das águas.
Regato de Quintela descendo cautivo
entre as lousas húmidas,
entre os fieitos e as folhas e os musgo
que buligam no sonhar dos corpos.

acolá:
bocadinho arriba ,carballeira de Quiroga ,
no desacougo frenético do caminho
onde na nudez das sombras acoubilhou
o tempo adurminhando como as aves
num sono de acordes manselinhos em
notas
de latejos monocordes.

regatos...
baixando cara o Deza no verdor dos fondos
da enseada na que pernoitam os pradairos
e acalmam as mâos que nos decorrem como
rulas na busca do seu ninho entre as ponlas.

olha-se na fraga o brugido das águas,
entre regos e regatos e socalcos
naquel leito
de folhas secas no coracom do lume
esperando polo morno sol que nom
se apaga...

entre os fietos as folhas e o musgo.

Antom Laia

BALDOMERO IGLESIAS  (MERO)

Non tan só son terra 

as dimensións da miña Patria.

Son campos e searas de esperanza,

son chairas e montañas cheas de anceios, 

son o mar e son os ríos,

as gándaras nas que corren 

rebuldeiros os meniños

agardando un amencer despois da noite.

Semella ser un mundo moi pequeno

desde os ollos encollidos na distancia.

nas sombras das galaxias que non vemos.

Mais nunca o dás andado e é un todo 

un universo completo, enchido de abundancias 

sedutoras, que ao ir, estenden un Sol 

ao lombo emerxendo, como pobo en multitude 

e de humanas transcendencias.

Tan grande é en valía e magnitudes

que todo queda aquí, abondoso e ao preto

en portos de ilusións, sempre que queiras

pois vai entre lembranzas que esquecemos

con tantos que a viviron e que a amaron

sobre os pousos dun tempo que é silencios.

A grandeza da Patria está en ti mesmo

na importancia da túa estima, a túa existencia

que pon cabo e final onde remata

o horizonte, que non priva a ollada inmensa

fascinada pola auga, pola luz, polas súas cores

nese paso sosegado por camiños e rodeiras

observando tras dos signos que quedaron

esa Historia que quedou baixo das pedras.

Baldomero Iglesias Dobarrio, Mero.