A DISTANCIA do espectador .(JAVIER PEREIRO RAMOS).

A Distancia do Espectador.-

Finalmente teño entre as miñas mans e xa lido a opera primo deste novel escritor, amigo e veciño como é, Javier Pereiro Ramos, editado por ed. Do Peirao, a través deste novo sistema de patrocinio axuda  para os que empezan neste difícil, estraño e controvertido mundo da literatura, tan cheo de envexas, zancandies e corre ve y diles, que resulta  ser o crowdfunding. Ou dito en román paladino; un sistema de micro mecenazgo o financiamento colectivo como mecanismo aberto, participativo e solidario para conseguir levar adiante proxectos de todo tipo, musicais, artísticos, literario, apoiándose nas novas tecnoloxías e as redes sociais, que de cando en vez algo bo podemos atopar nelas.

No caso que nos ocupa, nada menos que trinta e catro colaboradores interesados na obra creativa de Javier, e sen dubida que de non ser así quedaríamos sen poder descubrir ao través destas case que dous centas paxinas de boa literatura, as andainas, reflexións, labirintos e viricuetos da mente do autor, na voz dos seus personaxes.

A distancia do Espectador e un intento as veces unicamente un bosquexo, unas  liñas inacabadas dun excelente relato interactivo entre o escritor e os lectores que buscamos  inutilmente nos chiscos daquel a proxección da personalidade deste primeirizo escritor, que non por novel, resulta menos maduro, aínda que sinceramente penso que co tempo ha madurar como os bos caldos, a base de escribir, reler o escrito, tachar, suprimir, engadir novas situacións, desesperarse, abandonar, retomar, etc. en suma o que resulta ser o proceso de crear, de escribir, de ser un bo novelista, un poeta consagrado como o que se agocha na pel de Javier , porque iso das "musas", non é mais que un conto chino. O escritor e un oficio de difícil enfrontamento de cada quen con un mesmo, de mirarse cara a cara cada dia no espello abafado do baño e recuperar a escena onde onte deixaches devagar o teu protagonista, afundido na merda, cando estas bloqueado ou sen ideas.

Na presente edición de esta A Distancia do espectador, o lector ten esa sensación, de que os personaxes do libro, agochan todos e cada un deles algo de Javier, que foi atopando a base de mirar e remirar a folla de papel en branco, buscando darlles vida.

Realmente en ocasiones este combate resulta frustrante porque o espectador agardaba mais, as veces vese superado con moito nas súas expectativas e en ocasións, francamente nos perdemos nos labirintos da mente do escritor, que nos fai soñar, fabular con mares afastados, portos cheos de invernía de bruma e de fume, vellos barcos de podremia, pero sobre todo nos leva da man, e nos obriga a adentarnos entre esas columnas que un maquina como as de Hércules, dándoche a benvida ao seguro peirao de calquera porto, tal vez ala nas augas do Mare Nostrum, lexendario elemento de orixe mitolóxico no estreito que une ou separa, a  Africa salvaxe, descoñecida e miserenta  da Europa dos mercados e mercadores, da opulencia e o primeiro mundo da tecnoloxía e o desenrolo e como na antigüidade limite entre o mundo coñecido e o descoñecido, que o escritor transforma entre a realidade e a irrealidade dos habitantes de estas paxinas de A Distancia, nunha cidade calquera, quizabes inventada. 

 Mat, Román, Edwan Joubert, as salas escuras e cheas de vida que se apaga da libraría Moustache, as mesas tal vez de mármore branco con cadeiras de enea, do Lagon, un de eses bares de copas, perdido en calquera calexa escura e cheirenta de meos de gato, que un identifica con aquel outro antro que Eu coñecín hai moitos anos, no que sempre me tocaba beber un Ron con melancolía e soidade, en cuxa porta inevitablemente atopabas unha apagada luz vermella de neon, que se acendía intermitentemente a capricho por mor dun mal contacto, ou un curto circuíto, que por suposto ninguén se ía xamais ocupar en amañar, onde o silencio falaba de compañia e pasado.

E síntome transportando na distancia a través das palabras e das paxinas do libro a este tugurio abafante e infecto en lixivia barata, mais ben antro que bar, no que o escaso espazo que non ocupaba o fume do tabaco cuarteirón, servía de perfecta escusa para que os tres ou catro clientes da casa, noctámbulos recalcitrantes e empedernidos,  enfundados en vellas e apestosas chaquetas de pana, cos cóbados ben lustrados polo roce, afogaran o seu presente, os recordos dos tempos pasados, e de paso achicharraran o fígado co alcohol. 

Posiblemente unha metáfora  ou un contra sentido do que as veces é a existencia en solitario do escritor, na procura do libro redondo, a novela perfecta, chegar a alcanzar a fama, o éxito, a admiración admirable, co que soñamos todos, e non falamos de cartos, nin recursos para vivir da literatura, porque posiblemente nos perderíamos en divagacións estúpidas, baldías e sen sentido.

Escribir un libro,  concibir, desenredar e escribir un libro, publicalo non é nada doado, pero tampouco resulta imposible cos medios actuais; as auto edicións, as edicións dixitais, os patrocinios, é sabido, pero a cuestión, para min, vital e a pregunta a que temos que darnos resposta para ser honestos con nos mesmos é; O vai  comprar  alguén?. Aínda mais importante; o vai ler alguén?.

A realidade dura e cruel, amigos,  e que na sociedade da opulencia e o estado do ben estar actual, no que non temos tempo nin para respirar, no que todo dura o que un misto co que prendes lume ó teu cigarro, unha inmensa hamburguesa insípida, incolora, recuberta de mostaza e ketchup pícante, que devoramos o mesmo que nos pisoteamos e devoramos entre nos os uns os outros, escribir e publicar  é todo un acto de valentía, porque estamos e quedamos espidos ante os demais, e a súa ansía de despezarnos e a sensación de ridículo resulta tan forte que nos inmobiliza, deixándonos lerdos, e incapaces de crear; Mortos viventes, afundidos na rutina, no dia a dia, na mediocridade e a ignorancia. Por iso merece o meu respecto inmenso e gratitude eterna, todo o que resulta quen de atopar o valor para escribir e publicar, aínda que non sexa todo o bo que un agarda sempre cando merca un libro, dende logo non para colocalo no andar da túa libraría, de adorno.

Javier con este libro, o primeiro de moitos mais, marca a Distancia do espectador, para que este, o lector empedernido se emborrache de palabras, de imaxes, de contrasentidos, de saudade, de paraísos perdidos, de sombras recobradas, de silencios e de berros, de tenrura e soidade, en suma desta vida que palpita nestas cidades dormitorios, calquera, colmeas de ferro e cristal translucido, transparente, no que encerrados como nun escaparate duns grandes almacéns de calquera area comercial, permanecen e nos venden as súas vidas,  centos, miles de Audreys esquecidas que agardan de nos unha palabra amable, un xesto agarimoso, un sorriso, unha carantoña, Mat. primeirizos, ou Romans, desencantados de vivir.

Javier sabeo e o pon  alí onde debe, nas paxinas do seu libro por sobre todo dende o principio, para que ninguén se chame a engano, porque este é un libro de perdedores,  e de espertar e vivir a vida aínda que pese.

Boa ocasión por certo,  para os que gustamos da boa literatura con contido e gramática a que nos brinda neste primeiro caderno de reflexións e sentimentos, para gustar e saborear a lingua, as palabras, a métrica do léxico no que se move coma pez na auga.

Sen dubida haberá unha segunda e unha terceira, e moitas mais entregas para continuar desfrutando destas andainas que agora comeza Javier Pereiro Ramos, como escritor, con esta A Distancia do espectador.

Angel Utrera