LUIS VIÑAS

Estás aí tan cerca

que as veces te confundo en min

na confidencia sen lindes nin atallos

sei de ti cando na distancia

flotas dentro como o arrecendo da infancia que

nos marca

es un rio que vai en min

me asuca e me percorre

en fervenzas de paixón e forza

en remansos calados e calmos

este rio noso transparente en nácares

que no penedo estreito rebrinca de ledicia

e salpica as roseiras salvaxes

co arrecendo do amor.

II

Luz e mañá calma

sen vento

andei por ti na distancia

e fun espello

do que fomos un dia

antes da fuxida: hostes do desexo

que sempre deixa a pegada doce

e percorre as entrañas

para encher este abismo de friaxe

o alento misturase no ar

e arde en chamas azuladas

manchado de aromas tépedos

a dúbida.....tal vez non foi

non fomos.

(Poemas do libro aporta verde do sètimo andar, poemas dos poetas membros do colectivo Viguez. Nove xeitos de traspasar a porta da poesia, nove olladas que indagan na paixón, no cotián, na memoria......nove voces actuais de abrir a porta verde dos sentidos, dos desexos, dos soños.......Luis Viñas, Pintor, e poeta de Agolada, transmite nos seus versos a forza da maxica irrealidade do pasado, nos recordos do corpo, e o desexo do futuro........),