TERRA E NOSTALXIA

Teimuda esta-la terra
e tan avarenta do seu
que ninguen pode rebulir
no fondo do xardin das soidades mortas
nin soñar espido en corredoiras dos tempos fuxidos
arrebolado en follas putrefactas de desexos indecentes e cautivos.
Teimudas quedaron as pedras
en nèboas de sangue
en rios e fervenzas secas
cabalos de sombra negra e sol radiante.
Teimuda quedou a marca no horizonte
borrado baixo as cores do oleo inacabado do arco da vella
pintado en olladas dun futuro inexistente
do que non temos nada.
Borraron da memoria inconcistente
as palabras, os recordos dun instante
o lume na lareira consumido, en cinzas de fume covarde.
E non nos deixaron nin sequera os sentidos
o amor, a dor polo pasado, a esperanza no futuro.
Teimuda e calada quedou para sempre a voz humilde
das gretas pola que escapa a vida asolagada.


(FOTO....A vellez. Miguel Anxo PARdo Aldegunde e Beatriz REy)