TUNEL....

Cando xa non nos quede ren,
ni tan sequera o silencio da noite escura
Cando teramos chegado o final
torpemente do camiño
de entre as sombras imprecisas
do fondo borroso do túnel
os ollos pechados para sempre
estendereite as miñas mans en verso franco
anhelando no teu alento
a nova vida que non alcanzo
senón nas verbas máxicas
que nos salvan e redimen
neste inesgotable manancial de en carne viva
de en verde claro,
esperanza na fuxida de la nada.
E como mudos, silenciosos
abrazarémonos en corpos espidos
teimudos, en lágrimas secas
ata maña
na morte cotian.