ENCONTRO EN POESIA NA FRAGA DE CATASOS (V E ULTIMA ENTREGA).......
No marco incomparable da Fraga, onde deixamos as nosas pegadas en forma de palabras e versos, e o noso desexo reivindicativo de salvar a nosa fraga da especulaciòn, o poder dos cartos, e a forza irracional dos poderosos, neste caso o desexo de Union Fenosa, de arrasar a fraga para a instalaciòn dunha liña de alta tensiòn...
ISABEL DE TORO
Densas
horas cruzan
a penumbra do meu soño
voan días grises
arrastrando as noites
a penumbra do meu soño
voan días grises
arrastrando as noites
O meu
alento esboza no espelloo teu contorno impreciso
a miña cabeza sosegada
sobre o espectro do teu ombro
sobre este amor...
cadencia de melodía inacabada
Amenceu o
verán
xa escurece o outono
outro nadal virá
e outro maio imporá as súas flores...
xa escurece o outono
outro nadal virá
e outro maio imporá as súas flores...
Suor
senlleira
a miña pel contra unha sombra
pegadas dun tempo imperfecto
que non foi conxugado
porta inerme
que non deixou entrar a primavera
a miña pel contra unha sombra
pegadas dun tempo imperfecto
que non foi conxugado
porta inerme
que non deixou entrar a primavera
Isabel de
Toro. "Na penumbra".
**
FOTO Isabel
de Toro. Porta inerme (da serie Portas e ventás)
LORENA REI
Á FRAGA DE CATASÓS
Escoitar na fraga o sabugueiro
de folla repinicada.
No bosque atlántico tantear
amores con
feitizos de fiúncho.
Foresta virxe,
monumento de Catasós,
aceno de identidade onde
ecoa o vento entre os
fentos e o vagalume.
Lorena
Rei
CASAS VELLAS
O sol
enclinou seu arcosobor da terra esvarando,
outono das cores vivas
pouco a pouco sementando
follas roxas e amarelas
que van extendendo un manto
por riba da negra terra
tapiz de cores formando.
Na noite ximen os ventos
como se unha nai cantando
aloumiñara ó seu neno
riba do colo arrolando.
Tempo de recollemento
para pasar cavilando,
para escoitar o que un leva
dentro do peito falando.
Agora cas noites longas
e os días curtos nublando,
aloumiñados cos ventos
e as choivas golpetexando
tons e sons de regadío
van o maxín alumando.
Vénseme hoxe na memoria
a fraga das Casas Vellas
e a pretensión da Fenosa
que quere facer con ela,
corredoira de corrientes
desfacendo a carballeira,
disque en nome do Diñeiro
que vai traer pra estas terras
o progreso proguesado
que manda desa maneira.
Linguaraces trapalleiros
serviles do Capital,
chámanlle a chimpar carballos
progreso e máis benestar,
pero calquera que sinta,
que se deixe razoar,
ve moi claro, non hai cartos
cos que se poidan pagar:
os aloumiños das arbres,
as cancións que alí se dan;
os marmurios entre as follas,
as doces sombras no vran:
o arrolo dos paxaros,
os froitos que están a dar,
os cogumelos que xorden
da terra sen avisar;
leña pos duros invernos,
brisas doces no verán
e un senfín máis de innombrables
que sin saber se nos dan.
Por eso amigos veciños
por eso e por moito máis,
a fraga das Casas Vellas
deberiamos salvar.
Ramón Rodríguez Taboada (MonchoNela).
|
·
·
Tristes poemas..
Me dixeran que alguén dixo que os meus poemas son tristes que respiran amargura respiran o que eu respiro e sinten o meu sentir porque estan feitos por min con fortuna ou sin fortuna Con rigor ou sin rigor xa sei que sin maestria e sin rimo nin medida pero ten sentimentos son feitos con o coarazón non atenden a razóns son retazos de unha vida Son parte da miña vida da miña vida vivida dando todo o que hai que dar sin mal vivin eu a vida a vivin co o corazón casi nunca co a razón amar e non razonar. Miña entrega foi total non sempre correspondida o lamento nos poemas poemas de desamor que carecen de alegria si o negara mentiria son poemas das miñas penas. A quem conto a miña vida quen sufre co meu sufrir quen conparte o meu lamento nadie teño xunto a min que me alivie dos meus malos a quen contar meus pesares a o vento llos conto ao vento. Que o vento me leve os males que os leve ao fondo do mar onde a luz din non existe pa que non poidan volver cos males vaien as penas entonces os meus poemas non seran poemas tristes. Pedro Antonio Pérez Bouza |
Comentarios