UN CAMIÑO, UNHA ALDEA, UN LUGAR.....


Recordo un dia, xa non sei de cando;
camiñando cheguei por entre congostras escuras e carreiros enlamados de estrume e pasado
a unha aldea perdida, esquecida, sen tempo nin memoria.


Tiña tres casas e media
dúas en ruínas, sementadas de pedra e musgo, e algunha fiestra en pé sen cristais .


Había dous cans que ladraban e unha fonte da que non botaba auga
unha soa rúa de entrada e  sen saída, pola que devagar soñando.









Chaira inmensa, baleiro e medo para me arrolar entre a néboa e as sombras das arbores murchas, co que compartir o seus descoñecidos recordos .


Por iso, despois de falarmos sen palabras proseguín o meu camiño polo estreito sendeiro daquela nada e de cando en cando din en volver a vista atrás aínda que sabía que ninguén me estaba a mirar ; mais por se acaso.




--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Recuerdo un día, de no se cuando;
que caminando llegúe  por entre senderos, y caminos de carro enfangados de barro  y pasado a un pueblo perdido y sin tiempo ni memoria.
Tenía tres casas; dos en ruínas dueñas de piedra y  musgo y alguna ventana en pié pero sin cristales.
Había dos perros ladrando, una fuente de caño que no echaba agua
y una sola calle sin entrada ni salida por la que pasear entre sueños.
Descampado imenso, soledad, vacío y miedo me envolvían entre las sombras de los arboles secos, con los que compartir sus desconocidos recuerdos.
Por eso despues de hablarnos sin palabras seguí mi camino por el estrecho camino que señalaba la nada, volviendo de vez en cuando la vista atrás, aún sabiendo que nadie me estaba mirando;por si acaso.


Comentarios

Entradas populares