LIBERDADE DE EXPRESIÒN.
AO PÉ DO FARELO
LIBERDADE DE EXPRESION.
Escoitando estes
días pasados falar da polémica co novo Vicepresidente dos vicepresidentes deste
goberno do desgoberno que nos tocou en sorte, por certo os dous día de xurar os
novos ministros e o reparto das carteiras e ministerios, todo un récord sen
dubida, recordei os meus tempos mozos alá polos anos setenta oitenta do pasado
século, co ditador a piques de morrer, logo o seu pasamento e aquel Arias
Navarro e o seu ;Españoles Franco a muerto¡¡¡, e a inquedanza e temor
subseguinte.
E recordaba o noso
berro de batalla dende as aulas baleiras da universidade, pechada nunha folga
indefinida de; Amnistía, liberdade, da xuventude que reclamaba xustiza e o fin
da represión e a ditadura, sen mais panos quentes a base de paos, carreiras
polas rúas de Madrid, e algún que outro que desgraciadamente quedou polo camiño
e a súa vida estragada para sempre, desparramada no chan ao caer
accidentalmente ou tiralos, dende unha fiestra, ou por un disparo rebotado, de
non saberse nunca quen, ata que a masacre irracional e salvaxe no despacho dos
abocados laboralistas, daquel despacho de Atocha, marcou o punto e final, á impunidade dos fascistas de Fuerza Nueva de Blas Piñar, dos
guerrilleiros de cristo rei, e dos que cheos de odio e rancor se negaban a dar
un paso ao lado, e deixar a vida seguir o seu rumbo, o que marcaban novos aires
de reconciliación en democracia e liberdade.
Daquela
reclamabamos nada menos que; Liberdade de Reunión, de Manifestación e de Expresión
que contra os tribunais de orde publico,
nos que os Xuíces eran os piares inamovibles do control político do estado, a
través dos seus xenerais, o famoso movemento nacional, e outras lindezas das
que os mais novos xa non teñen nin idea, e nos xa poucos recordos para ser sinceros, porque
nos van fallando as neuronas, lamentablemente privilexios da idade.
Algo tan
necesario como o respirar, nin mais nin menos que Liberdade, o dereito a
decidir por nos mesmos sobre as nosas vidas, o que queriamos ler, ver, escoitar, pensar ou criticar, sen medo, e
sen que a censura velara por nos e nos considerara incapacitados e menores de
idade practicamente para todo o que non foran adhesións fervorosas ao caudillo,
na súa praza de Oriente, inda que horas antes houbera firmado seis ou sete
sentencias de morte, en paranoicos consellos de guerra coma se tal cousa.
Angel Utrera
Comentarios