SIN PUDOR


Quiero cabalgar sobre tus dudas
y la sombra de tu vientre vacio
encender con mis gemidos de lujuria.
Quiero perderme en el laberinto de tu alcoba
y hundirme como naufrago
en la salada playa de tu boca fresca.
Quiero secarme al sol de tus deseos
mientras entras en mi cuerpo
y caminas de un lado al otro, del espejo de mis sueños.
Quiero derretir el hielo de tu espalda
y en torbellino escapar hacia la nada
como el agua entre los dedos se derrama.
Quiero, entre susurros verterme en tus entrañas
buscando sin pudor saborearte, besarte, abrazarte, penetrarte
hacerte libremente esclava de mi alma enamorada,
sin pudor hasta que llegue el alba.

Comentarios

Cuspedepita ha dicho que…
Fermoso poema, Ángel :-)Admiro aos que sodes capaces de plasmar con tanta beleza a paixón e o amor. Eu nunca atopo as palabras precisas. Quizá sexa precisamente porque non podo vencer ese pudor do que ti falas.
Apertas para ti e os teus.
Angel Utrera ha dicho que…
Xa sabes que eu aprezo a túa estima e bondad, por riba de todo, para ponderar os meus poemas....Grazas.
O que me falas do pudor e certo, non creas eu tamen son en demasia, pero para mi é como un reto que vencer, o mesmo que falar en publico, o ir a unha praia nudista...Tento romper conmigo mesmo, e os meus prexuizos. Non sempre o consigo....
Xa sabes, eu son un clonficto continuo de contradicions, un pasiño adiante, dous atrás...e volta a empezar.
Antón de Muros ha dicho que…
Ángel: todos temos contradiccións. Non che sintas o único...
Ahhh! e vivimos nun mar de conflictos.
O desafío está en non perder a ledicia de estar vivos :-)

Saúdos.

Antón.

Entradas populares