ERASE QUE SE ERA...

AO PE DO FARELO
ERASE UNHA VEZ

Cando Eu era neno, recordo entre as sombras da memoria recobrada, como o meu avò, mais alto cun pao de cuñana, e mais flaco cun fideo, coa pel curtida polo sol, e o traballo o aire libre, e a faciana chea enrugas, apertaba a miña mao, case ata facerme saltar as bagoas, e non a soltaba ata que entrabamos na casa, despois de dar un longo paseo polo parque e na Alameda, xunto ao porto alà en Malaga.
A sùa voz profundamente seria, e as sùas historias de guerra, fame e miseria me facian compañia naqueles paseos, nos que a sùa figura se engrandecia para min, ata pensar nel coma nun ser unico, e superior.
Co tempo, puiden comprender que tan so fora un home como tantos outros, unha boa persoa, un traballador pai de familia, o meu avo.
Anos despois a sùa memoria segue viva nos meus recordos , e non podo deixar de sentir a sùa falta, e botalo de menos, cando ollo os meus fillos, e comprendo que eles non tiveron a sorte que tiven Eu, de desfrotar da sabiduria e experiencia duns avos.
Calquera de nos pode cun minimo de sensibilidade deterse a comtemplar cantos dos nosos maiores, viven mais sos ca unha.
Os temos esquecidos, e os abandonamos como se foran algo molesto, inservible, e feo, que e mellor esconder.
Resulta moi fàcil ser fillo, os pais sempre estàn ahi, o noso caron, e podemos recurrir a eles cando nos fan falla.
Os visitamos, se temos tempo claro, a visita do medico, chegamos, ola e adeus, ou ainda peor, recurrimos a eles, para conseguir unha soluccion, o noso problema, para encasquetarles os fillos, porque temos un compromiso ineludible, ou necesitamos deixalos nalgures, e non temos con quen.
Preferimos non saber que nos necesitan, que se sienten solos, que teñen medo, e estàn cansados, ou enfermos, neste caso a cousa xa é peor porque enton pasan a categoria superior de problema, e claro nos non estamos para mais problemas, non temos tempo nunca de nada.
Magoa que despois cando xa non están o noso caron, e o tempo pasou para sempre, reflexionamos, e damonos conta de que perdimos algo, quizais tan ou mais importante que o que temos e loitamos por ter. E enton canto percibimos que un anaco de nos, xa non existe, e claro, sentimonos incompletos, de por vida, sobre todo cando pouco despois os nosos fillos fan o mesmo con nos.

Angel Utrera