CINES DE BARRIO.

Os meus recordos mais antigos pérdense na escuridade dun vello cine de barrio, de fachada neoclásica sobrecargada de adornos de escaiola e butacas de madeira cas labras asomando descaradas polas entre telas e costuras que penosamente aguantaban os remaches e chatolas e algún que outro resorte despistado. Aqueles recordos están tinxidos de aroma a mexos e lixivia “el Herrero”, a de que lava a señora e lava o cabaleiro, que o impregnaba todo, cáscaras de pipas de mirasol salgadas, e gasosa limoada de a dous reais, ou de Mirinda de a peseta, segundo os teus recursos do momento. Os meus primeiros recordos se entrelazan cos nomes grandilocuentes de salóns e teatros reconvertidos a salas de cine; O Plus, o Monumental, o Rex., o Montijo, o Cristal, o Coliseo, ou mesmo o Victoria, etc.. Tantos e tantos xa desaparecidos entre a desidia, a especulación e a miserias dos humanos. Nomes xa gravados para sempre en letras douro no noso pasado colectivo, e que foron desaparecendo un tralo outro da xeografía dos nosos pobos, vilas e cidades sen remedio, tributo ruín a modernidade, o avance dos tempos e a falla de sensibilidade. Os meus primeiros recordos saben a bicos roubados nas derradeiras fías do patio de butacas de calquera daqueles cines de barrio, que xa non existen salvo nas memorias dos pobos e dalgún trasnoitado nostálxico, coma min. Bicos de aprender, de explorarse mutuamente e descubrirse, de amores primeiros, de ledicias e desenganos. Bicos de adolescentes, bicos de criadas e soldados. O meu recordo mais antigo do medo, sentino co Doutor Frankestein e o seu monstro deforme e tenro, unha víctima mais como tantas outras naqueles anos grises de cárceres cheas de inocentes, como a de Carabanchel ou a Modelo. As miñas primeiras aventuras o foron montado sobre un cabalo, polo Gran Cañon do Colorado, en branco e negro, coa Diligencia do grande Yohn Ford . Películas de indios e vaqueiros, e do Sétimo de Cabalería; heroes sempre. O recordo mais entrañable asáltame baixo a chuvia e sen paraugas, con Gene Kelly, bailando e cantando felizmente namorado, na película “Cantando bajo la lluvia”. ¿E que lles vou contar daqueles piratas, bucaneiros feroces, cos seus canons por banda vento en popa e a toda vela?. O olor a salitre do mar salgado, salia da pantalla e nos envolvía co da pólvora en cada un dos disparos, salpicándonos coa auga. Foron historias de bos e malos, nas que sempre triunfaba o ben, e o amor do galán conquistaba a desvalida rapaza. Historias sen sexo, e en bicos de censura por mor da férrea e inquebrantable moral cristián, dunha Igrexa rancia, e un Réxime sempre atento a nosa salvación, que nos consideraba menores de idade; 18 anos, dous rombos, e gravemente perigosa, ata a morte. Historias de Errol Flyn e compañía, cas que soñar cos mares do Sur, inexistentes nos nosos barios de rúas cuadriculadas, edificacións informes de ladrillos de barro e vasoiras por todas partes, nas voces chamando polo “Sereno”, nas noites fríos do inverno eterno no que durmiamos felices, coma nenos que eramos. Os meus recordos mais queridos pérdense para sempre diante dunha pantalla de cine de veran, ao aire libre; de a peseta a entrada, coas cadeiras de tesoira e co ambigù a un lado. Co intermedio obrigado para cambiar o rolo da película, no que se aproveitaba para ir mexar xunto ao muro de parede caleada e chumbeiras, que facía de cerre naqueles cines improvisados, veran tras verán. ¿Quen no recorda con agarimo aquelas tardes de sesión continua, de dous películas?. Eu lles confeso que as veces vía os dous pases e reenganchaba aínda que me custara unha boa reprimenda e o rapapolvo oportuno da miña nai por chegar tarde a casa. Aqueles cines de barrio enchíanse cada Domingo na sesión de Matinée, da rapaceira mais variopinta e animosa, e cos ollos coma pratos atrapabamos cada un dos planos rodados coa mestría dos deuses de Hollywood, película tras película, despois do noticiario oficial o NODO, co seu xugo e frechas da Falanxe, ao comezo, e aquela musica tan marcial. E pola tarde acollía con xenerosidade a tódala xente, de clase humilde, traballadores con ansias, aspiracións e soños de burguesía: Mestres, funcionarios de pluma e manguitos nos brazos, viúvas de militares, opositores eternos ao corpo do Estado, empregadas do fogar e asistentas, que polo aquel entón chamabamos “cha-chas”, avós desocupados e os seus netos. E nós, rapaces daqueles días, entre os que me atopo, que empezamos a vivir nas imaxes destas fabricas de soños que foron e nunca mais han volver, os Cines de Barrio. (PUBLICADO NO FARO DE VIGO O PASADO MES DE XUÑO).

Comentarios

Gelu ha dicho que…
Buenas noches, Ángel Utrera:

Te dejo un vídeo de la película Cinema Paradiso.

Saludos.

Entradas populares