APRENDER COS ANOS.



¿Recordan o aforismo aquel….”Solo sé que no se nada”, pois algo `parecido comentabamos o outro día un bo amigo mais Eu, falando dos nosos rapaces da xuventude e o seu negro futuro, da familia e das ausencias mais sentidas.
Falabamos das nosas cousas, tolerías de bos camaradas en tertulia amable, coa escusa dunha copiña de bo orujo e un café, sen presas, paladeando o aroma de cada palabra, na nostalxia dos vellos recordos, a sabendas que xa os temos perdido para sempre xamais, e sen decatarnos de que se foran. A vida a seguir.
E moi curioso, como dende a sabedoría dos anos, e a experiencia adquirida cos fracasos e desenganos, nos facemos mais comprensivos cos erros e desatinos dos demais, e dende esta perspectiva distante comprendemos mellor o que foi o noso aprendizaxe ao longo dos anos.



Agora comprendo porque os mestres, aqueles cregos de negra sotana, sempre me preguntaban cando Eu non sabia as respostas.
Tamén xa sei porque cando tiña un problema na escola, de seguro ía ser maior na miña casa cos pais.
Comprendo porque cando Eu deixaba o meu carto ordenado a miña maneira, a mamá, me mandaba a ordenalo e recollelo. Os meus fillos fan o mesmo ca mi.
E que dicirlles das broncas e pelexas entre irmáns, e cos compañeiros, posiblemente nelas descargabamos as nosas frustracións, o mesmo que os pais facían cando berraban contra nos malhumorados, frustrados, desilusionados as veces, coa vida que tiñan e a carga de responsabilidades e problemas.



Sen dubida agora sei que os grandes problemas sempre comezan en pequeneces.
Recordo que a miña meta estaba en rematar os estudios universitarios, atopar un traballo, namorarme e ter a miña compañeira, e unha familia.
Cos anos xa sei, que o dos estudios está ben, pero non e o final da carreira da vida.
Que vivir sen amor e familia, e insufrible. A muller no principio, e os fillos como premio ao amor, despois, acaparan o primeiro posto no ranking dos homes, e resulta moi curioso como chegan a apoderarse de todo, ata o punto de anhelarmos unha noite de liberación sen eles, para pasala falando deles, curiosamente.



Comprendín demasiado tarde, que en boca cerrada non entran moscas, e que as veces e mellor estarse calado. Non falo de mentir, so digo que non é necesario dicir todo o que se sinte e pensa dos demais, as veces.
E dende logo sei que como na casa dun non se está en ningures, a pesar de que cando estou nela, fantasíe e soñe con facer fermosas viaxes, e mesmo escaparme.
Aprendín que a felicidade atopámola nas pequenas cousas cotiáns, e que os pequenos actos de xenerosidade están cheos de sacrificio e renuncia. Pregunten as mulleres.
Sei , sen reparo, na importancia dos avós, sempre aliados naturais dos nenos, e como se compenetran e necesitan mutuamente.



Desgraciadamente agora sei que non podo cambiar o mundo, nin sequera modificar moitas das cousas que detesto e deploro, so podo ignoraas.
Sei que envellecer e irremediable, e que teño que seguir aprendendo a amar e perdoar, porque agora si que xa; solo sei que non sei nada, e dáme medo non ter tempo dabondo para aprender mais aínda.

Comentarios

GARATUXA VERDE ha dicho que…
Fermosísimo Ángel, xa me fixeches chorar.....
kiko lago ha dicho que…
Moi bó, é moi certo.
Cuspedepita ha dicho que…
Comparto unha a unha as túas reflexións, se cadra porque andamos pola mesma etapa da vida, se cadra porque sempre nos entendemos ben.
O que me resulta máis curioso, e creo que foi unha das cousas que a min máis me custou aprender é iso de que non sempre é preciso dicilo todo. Trouxome moitos disgustos non me decatar antes, pero creo que agora vou camiño de saber cando estou mellor calada :-))
A cuestión era (penso que che pasaría o mesmo a ti) que valoraba tanto a sinceridade que a usaba "a destajo" e xa se sabe que todo ten que ter o seu xeito...

Polo demais, creo que aprender todas esas cousas trouxome unha serenidade que considero imprescindible para afrontar que vou envellecendo, e poder vivir esta etapa con felicidade.

Apertas para ti e os teus.
Angel Utrera ha dicho que…
Pois x aves Cuspe, a min pasoume o mesmo, miña nai que e.p.d. sempre me dicia que Eu era como a gaseosa --perdia toda a forza pola boca, porque sempre pensei que a verdade fora o mais importante....Hoxe, xa non. Estou mais que certo que e mellor non dicila, ou mellor, non dicila toda, as veces, proque pode producir mais dor que ben...
Posiblemente ti mais eu seguimos o mesmo proceso....xa cho dixen mais veces., e resulta curioso que de todolo que foi aquel encontro nos pendellos, ti so continuas o meu caron, e Eu contigo...
Gelu ha dicho que…
Buenas noches, Ángel Utrera:

He llegado hasta el poema de Antonio José Francisco Rey, buscando en Google ‘Son Galego’.

En la entrada que he subido hoy, he puesto unos versos suyos.

Hasta que consiga un ejemplar de su libro de poemas, para poder leerlo completo, copio este que tú has seleccionado y lo guardo, que
al igual que Cuspedepita, también lo encuentro lleno de optimismo, de sensibilidad y de agradecimiento a lo mucho que se nos ofrece cada día que amanece, sabiéndolo apreciar.

Y la fotografía de Bruno, el niño de Ladrón de bicicletas tan preocupado y pensativo.

Abrazos.
Gelu ha dicho que…
Buenas noches, de nuevo, Ángel:

Quería poner este comentario en la entrada correspondiente al poema de Antonio José Francisco Rey -Son Galego.

(Copio y lo pego allí).

Saludos.

Entradas populares