A RAZON DOS XENERAIS .
A maña chegou como un estoupido
Semellaba
un daqueles foguetes os que lle
daba lume no cabo da mecha
o Ferrnando nos días grandes da festa do Santo
e subía ata o infinito do ceo antes do
estoupido final agardado pólos rapaces
para correr na procura do carrizo e o cartucho de cartón
cós
restos da pólvora queimada,
trofeos
incuestionables para os mais ousados de nos .
O dia abriu
en berros, e malos augurios
En golpes sen sentido e empurróns
En portas e pechaduras estragadas póla barbarie
E o son das pegadas das botas de coiro dos
soldados
Nas lousas das rúas baleiras da aldea.
Os homes abrían os libros en canal
Coa violencia de quen esfolla o maínzo
Procuraban a espiga baleira
Sen saber que naquela penica que esbotaban
Estaba escrito o motivo do seu odio
irracional,.
Como bolboretas éntrelas follas dos nabos e
nabizas
Como as pitas picoteando nas verzas na procura
das miñocas
Soterradas na terra
Así entraron nas nosas casas violentando a paz
e o
calor das das consciencias humildes da xente
dos homes e as mulleres, dos fillos en
bagoas aluminados
en sangue e morte atormentados xa para sempre
porque eran os vencedores e os vencidos.
Do rostro de meu pai
Ninguén esquecería xamais o brillo
inconfesable
do que
acaba de ver nacer a desesperanza e a
derrota
onde nunca antes a soñara.
Porque o único desexo dos invasores era destruír
Destruílo todo as ideas e os soños de
liberdade
A esperanza que construíron durante anos de mortos
Os pais dos seus pais, os avós dos avós.
Mortos de esforzo, nas costas vencidas de dor
e sangue
De frustracións e soños rotos.
Todo aquilo quedou estragado baixo o peso das súas
botas de ferro e chumbo
A razón dos xenerais.
Comentarios