O FORMIGUEIRO......

 

 

O planeta esta cheo de formigas negras.

Nacen, viven, se reproducen e morren.

Viven en destartalados e enormes buratos

buratos labirínticos dos que resulta imposible saír

Non hai quen de atopar o camiño correcto

e fuxir lonxe, escapar sentir o ar fresco

límpido, puro dun novo día.

 

 

As formigas viven e se podren na lama putrefacta

destes buratos sen fondo no que cren vivir felices.

Para saudarse se tocan cas súas antenas negras

tamén as usan para despedirse

para comunicarse novas de interese

ou transmitirse información vital para a colectividade

para o ben común de formigueiro

tal e coma a eles mesmos lles gusta repetir

para sentirse útiles, e imprescindibles as outras formigas.

Aínda que soen compartilo todo

tamén as veces algunha resulta egoísta de mais

e garda para si, por exemplo

a descuberta dunha boa fonte de alimento,

un terrón de sucre,

un anaquiño de pan

pequenas miserias e egoísmos. 

 

Nas épocas de escaseza

as formigas loitan pola comida,

e case que sempre as palleiras terminan baleiradas

e vense na obriga de saír a roubarlles o alimento

as outras formigas veciñas

así e como comezan as contendas e se crean fronteiras

claro que coma son tan pequenas

e non teñen osos

poden pasalas por entre calquera dos buratos da madeira podre

destas estúpidas barreiras

creacións e artificio dos formigones ao mando das guerreiras.

 

As formigas son moi xenerosas e gregarias

Precisan do calor e do contacto case que permanente

das outras, das compañeiras formigas.

Ainas, obreiras, e raíña unha soa claro

e a que ten a capacidade de poñer ovos,

curiosamente sen practicalo sexo,

elas so perden, co gusto que da e nolo usa.

Claro que tampouco hainas formigos e formigas

así que non sei como ían facer

nin onde ian meter, os formigos as formigas, digo

a súa cousa, ou membro se o tiveran, naturalmente.

Estes ovos no formigueiro

chegado o tempo hanse converter 

en milleiros de novas formigas

Así que se morren cen, non pasa nada,

ainas a miles nas celdiñas, agardando o seu intre

Eu vivo no quinto piso dereita do meu formigueiro

de cemento e cristal

Eu son tan so unha mais

das formigas obreiras invisibles

caladas,e inútiles  que malgastan o tempo de vivir

O planeta esta cheo destas formigas, estúpidas.

Nacen, viven, se reproducen e morren.

O seu mundo e tan so un túnel neste formigueiro sen fin

No que non se pode ver a luz da saida, porque nola hai

E no que cremos vivir un soño de felicidade irreal cara a morte

A final defintivo.  

 (Fotos de Sara Saudkova- Pabel Kiselev- Atuschi Suwa y Pedro Costa):