OS RESISTENTES..(AO PÉ DO FARELO- ARTIGOS NO FARO DE VIGO)

Vigo
13 / 8º

VOTE ESTA NOTICIA

    

VOTE ESTA NOTICIA

    

ao pé do farelo

Os resistentes

Ángel Utrera 24.03.2014 | 02:17

Os resistentes

Adiós Málaga la bella/ tierra de la morería/ con tus dos mil quinientas tabernas /y una sola librería.

Entre os recordos máis íntimos e entrañables que gardo na memoria de meu pai, teño este poemiña que sempre recitaba de corrido cando dende Costa da Raíña, nas curvas dos montes de Málaga, na viaxe de volta á nosa casa, por aquel entón en Granada, se vía aos nosos pés a cidade por entre a bruma do aire quente do Sáhara, o Terrá, coma o chamabamos nós daquela.

Quizabes por iso, dende que eu teño sentido, a miña relación coas librerías foi de respecto e agarimo mutuo. Recordo achegarme ó quiosco de Carlitos, nas escuras calexas da rúa Elvira, preto do mercado de abastos e cambiar dous ou tres TBO vellos, xa lidos, polos novos e una peseta, nun sistema de intercambio-préstamo inesgotable, ata que a miña nai se decatou de que o pobre home padecía un cancro de larinxe do que estaba operado e non era quen de ocultar, xa que levaba un aparatoso vendaxe na gorxa cunha cánula e me prohibiu regresar máis por alá despois de tirar todas as miñas revistas e contos ao lixo, cousas de nais, e inda por riba a miña era máis que escrupulosa, e sempre o foi.

Anos despois, xa en Madrid, recuperei este sistema de compra a prazos-préstamos, na librería Lecto, en Moncloa. Podías levar como máximo un par de libros ao mes, calquera que fora o prezo, sen cartos e tan so tiñas o compromiso de pagarlles mensualmente vintecinco pesetas que che ían descontando da débeda na túa "Conta libro".

Recordo como o vello González, libreiro de alcurnia e tradición, dono da Librería González, na Rúa do Villar de Santiago, tristemente desaparecida hai xa uns trinta anos, un bo día no que me deixara caer por alá, despois de falarmos en conversa teimuda sobre literatura e libros e de que eu lle contara as miñas andainas nas librerías de Madrid, sacou dun caixón de madeira lustrosa polo uso un enorme libro de contas ao modo, e collendo una vella pluma estilográfica despois de poñerse as luvas cos dedos recortados, coma manoplas, ollándome por riba das súas gafas díxome: Nome e apelidos? Dende entón, cada mes recibín con cargo á miña conta corrente una letra, das de entón, posiblemente moita xente nova non sabe nin de que estou a falar, por importe de 500 pesetas. Dende aquela tiven crédito ilimitado para coller cantos libros me fixeran falla ou precisara. O máis curioso de todo é que non me coñecía de nada e, nembargantes, me fiou dende o primeiro día. Por suposto que nunca o esquecín e gárdolle un infinito agarimo alá onde estea, o último que souben del é que estaba nun asilo, ou residencia da terceira idade, como agora se lles chama.

Por todo elo, síntome profundamente solidario con esta xente que, contra vento e marea, Os Resistentes, loitan polo libro, pola cultura, polos soños, polas aventuras e a nosa capacidade de fantasiar e vivir esta triste e gris, ás veces, vida que vendemos. - por iso cada vez que vexo que pecha as súas portas una librería sinto que perdín algo meu para sempre e me doe na alma ver como día a día estamos a perder unha tras a outra estas fábricas de ilusións.