FALARMOS DE POESIA. (ANTONIO GARCIA TEIJEIRO).
Falar de Antonio
Garcia Teijeiro, é a forza falar de Camiñantes e
camiños, de congostras que transitan polos ríos da vida e os soños, falar de
presente e de pasado, de sombras e de claroscuros rachados polo silencio das
palabras que berran a voces buscando a saída do labirinto que resulta seren os
recordos, falar de incerto desdebuxado polas brétemas da noite en pleno dia, pero sobre todo é
falar de saudade en carne viva, de tempos mornos de furnas e mares embravecidos
nos que mergullamos dia a dia na procura de nos mesmos. ...
Eu
non sei cómo penetrar
nas
fragas húmidas do teu rastro
ese
rastro espazo de vida
onde
o tempo toca as palabras
que
fuxiron dun corpo sen reloxo....... (Na agonía dos outonos en Silencio ,poema).
Antonio xoga
cos conceptos, encumbra os silencios, arroia as palabras e deixa que sexa o
camiñante o que nos amose o fondo do baúl no que agochados as sombras do pasado
acenden co alba o novo día cargado de presente, nesta vida dura, ingrata e mal
parida que as veces nos perverte, e que cada un de nos vendemos polas esquinas.
Garcia
Teijeiro é poeta ante todo, e domina os tempos, os silencios e as ledicias das
palabras quentes, das frías, dos duros e profundos sentimentos deste xeito
sobrevoa en pegadas de feitizo as fragas milenarias da fantasía dun neno grande
que non deixa de buscar o seu lugar nesta terra de soños e misterios aínda por
descubrir libro a libro.
Cando alguén ateigou a conversa dos homes e moitos deles
comprenderon a negación do discurso arelado, alguén decidiu emprender unha viaxe
e converterse nun vello camiñante na procura das chaves do Labirinto......
Nestes versos
o propio poeta danos as claves nas que embarcarnos con el nesta viaxe sen rumbo
nin destino que é a poesía, para chegar a comprender que a vida non é mais que
un intre entre o feito de nacer, saír do ventre cálido da nai, e o acto de
morrer en un mesmo en soidade, ollando cara a cara a morte nesta viaxe definitiva a ningures.
Na presentación
do poemario "Na Agonía dos Outonos en Silencio", dicía Fran Alonso, a
quen pido perdón por apropiarme das súas acertadísimas reflexións;
......."Na agonía dos outonos en
silencio,é un fogar de intranquilidade íntima, un libro onde é o silencio quen
fala, boca a boca co poeta, coma un amante que lle deixa pequenos segredos ao oído....
Nos versos de
Antonio, as palabras mergullan espontaneamente entre os sentimentos mais
profundos de cada quen, cabalgan a lomos de ritmo e boa poesía que xurde a
cachóns coma unha fervenza do fondo da tristura da vida e o desencanto pola
vileza do home, lobo, insensible e asasino de ilusións, esperanzas e soños,
para conducirnos polas ondas dos mares salgados de augas esmeraldas e ardentes
areas en praias derramadas . E descobres aínda sen buscalo nin pretendelo cas
palabras teñen musica, harmonía e flotan no misterio da noite en calma, as
veces desordenadas, -en aparencia- mais
so éche unha escusa, un recurso do autor para captar a túa atención
dispersa e atraparte no bambán baleiro no que se bambea o vento de calquera
parque, de calquera cidade, de calquera Pais, en calquera mundo, real ou
inventado cheos de bancos onde
durmir....
nun banco dun parque
soñou
destinos pasados
perdeu
andainas manchadas
roubou
o tempo ás cidades
fuxiu
de tanta quietude
negou
distancias urxentes
mirou
paredes sen edra
sorriu
no medio das fugas
deixou
saliva nas nubes
morreu
fundido na néboa......(De
Na Agonía dos outonos en Silencio).
Aínda que
daquela eu non debía de ter máis de cinco anos, lembro con claridade (unha
claridade un chisco neboenta, iso si), como se foi xestando este libro. Recordo
que certo día me dei de conta, do xeito en que picariño de cinco anos se dá de
conta das cousas, de que meu pai decidira ser escritor.....Entón, cando non
tiña máis de cinco anos, eu observaba como el se pechaba na súa biblioteca, no
medio dun caos organizado de libros e discos e pasaba horas e horas a escribir. Daquel cuarto pequeno que
arrecendía a papel e palabras sempre escapaba o son da música. Bethoven,
Mozart, Shostakovich, Dylan, sempre Dylan......Antón Garcia Fernandez
(Nashville, Tennessee, Setbro do 2006 ."Comecemos a Parolar,
...Presentaciòn para o poemario Parolando coa Vixencia).
Daquel
primeiro libro de poemas, palabras atrapadas no espírito fresco do novo, rescato
estes versos, pola súa definición do que Antonio Garcia Teijeiro pretende da
vida que vendemos dia a dia, golpe a golpe, paso a paso, verso a verso;
Neses intres nos que non
sei falar
ou non podo
ou non quero
tento descifrar a túa
linguaxe de néboa angular.
Neses intres nos que non
sei falar
ou non podo
ou non quero
rexeito as herbas que
envolven os corpos.
Neses intres nos que non
sei falar
ou non podo
ou non quero
escoito as gorxas mudas dos
seres que inventan silencios.
Neses intres
é cando non ignoro o valor
do absurdo
nin o estoupido do vello
revólver.
Neses intres nos que non
sei falar
rexeito o os discursos
baleiros
e gardo as ideas solares
que me impiden ser escravo
de tantos mitos de pedra.
(Parolando coa Vixencia. 1ª. Edc. de 1987)
Porque efectivamente
Antonio, estamos dacordo en que nin a Amizade, nin a poesía nunca poden perder
vixencia e camiñar xuntos polos camiños dunha e doutra nos ten que envolver
nunha chea de poemas e sinfonías de palabras que unen e ilusionan; Paseniño, Paseniño....compartindo
momentos de gozo e soños que é vivir.
-------------00000--------
Polo
camiño do incerto, é un libro no que Antonio García Teijeiro crea unha
atmosfera densa e misteriosa resolta en claroscuros que nos fan participar dun
tempo de silencios rachados polos pasos dun vello camiñante que, despois dunha
longa e penosa viaxe, permanecerá para sempre nas verbas dos poetas como sinala
o epitafio co que remata este poemário.
Xulio
Garcia Rivas.
Comentarios