PANDEMIA.
CARTA A MIÑA NAI AUSENTE.- PANDEMIA,
Benquerida mama.
Agardo que ao recibo da presente atopedevos ben de saude ti e mais o
papa.
Nos por aqui sen novidade, coma
sempre. Logo algo preocupados e atemorizados si que estamos, para quevouche
enganar, se ti sempre adiviñas todo e resulta imposible te mentir.
A verdade é que o tema este do virus, que empezó como unha chirigota
afastada alá nas laranxas da China, ten acadado o que xamais ninguén foi quen
de imaxinar; paralizar o mundo, levar á tumba a miles de persoas e infectar e facer
que enfermen millons de seres en todo o planeta, porque este pequeno asasino
mata silandeiro, en silencio e sen
distinciòn de raza, cor ou clase social, xa ves ti, viaxa lixeiro de
equipaxe.
Si, si o que oes, levamos mais dun mes sen poder pisar ás rúas, ben, pódese ir ao super, á farmacia, ao banco, xa sabes cousas así, o que chaman os entendidos necesidades
básicas de primeira necesidade, pero non che digo a soedade, o baleiro, o
silencio das nosas rúas e cidades, os parques as igrexas, todo o mundo pechada
a cal e canto nas casas.
As morgues desbordadas e a
espera de que esto remate minimamente para incinerar ou enterrar os corpos, que
nin despedirse un podemos dos nosos seres queridos, familia e amigos.
Terrible
mama.
Si me alegro por algo de que no estedes aqui con nos, é porque vos
librastedes ti e papa de revivir outra vez aqueles tempos dos
"mouros" entrando a saco en Malaga, aquel terror, aquel pánico
transmitido de boca en boca, de que violaban as mulleres, mataban os homes e
roubaban os nenos, sen dubida teria sido mortal para vos regresar a aqueles
tempos transportados como nun túnel abominable de desconfianza e medo, vos que
pasastedes toda a vosa vida traballando e pensando nun mundo mellor e mais
xusto e cómodo para os vosos fillos e netos e ver como agora nos atopamos
sumidos na confusión porque non sabemos o que vailles quedar os nosos fillos,
porque esto está moi pero que moi chungo, mamá.
Xa non é tan so pensar no contaxio e a enfermidade do puñetero virus,
que ríete ti do nome que lle puxeron estes que saben de nada e o controlan
todo, "o Coronavirus", o Covid-19, a nai co pareu, a el e toda a súa
estirpe de virus.
O peor é a desconfianza que entrou a saco nos nosos corazóns
e na sala de estar das nosas casas, xunto co wifi, a tablet e os ordenadores e
videos xogos.
A xente vai polas rúas ao super con batas e mascarillas. Facemos o
imposible por non tocar nada nin a ninguén, darse un bico ou unha aperta é
xogar a ruleta rusa.
Case que nin falamos, permanecendo a mais dun metro uns dos outros, con
desconfianza e intranquilidade manifesta.
Logo, tran pronto regresas a casa, lavas as mans compulsivamente, que
ata iso tivemos que aprender con videos de youtube e na televisiòn e despois
desinfectante, e aínda así persiste esa cousiña, cousa de que non me
contaxiaría, ou que?. Toquei algo ou alguen infectado sen decatarme?. Tomei
todas as medidas de protecciòn, ou toquei a cara ou os ollos sen prestar
atenciòn, como un acto reflexo?.
E veña a darlle voltas e a pensar, mentras enchufas a tele e os malditos
tertulianos de sempre, danche a matraca con este e o outro e mal que o fixeron
e o ben que eles o farían e o que habería que ter feito, e as mentiras, e as
patrañas, e todo sigue aí sen que poidas desconectar ou pensar noutra cousa que
non sexa esta pandemia moral e global.
Que queres que che diga?. Votoche de menos e a papa e os seus contos e
chascarrillos. Nin te imaxinas o que daría por poder escoitarvos e apertarvos
de novo.
Quedarme sentado en silencio ollando para ti e escoitar a tua voz,
mentres me contas por enesima vez as historias aquelas da guerra, da familia,
dos avos. De como ias comprar coa cartilla de racionamiento un cuartillo de
aceite e un ovo, para facer o xantar. De como vos coñecestedes ti e papa,
mentres ias a academia a te aprender mecanografía, porque ti o que de verdade
querías era traballar e ser independiente, xa ves en que remataron os teus
soños de muller moderna, sometida ó teu marido e con cinco fillos que educar e
cuidar, que si os estudios, que si enfermos, que si rebeldes, que si que se yo,
a vida a seguir.
A verdade é que papa foi sempre
moi agarimoso no seu papel de avo, coma Deus manda si, magoa do Alzheimer que
pouco a pouco destruiu a sua mente ao deixar de traballar, trala xubilaciòn, el
co único que fixo e soubo a facer foi traballar da maña a noite, para llevar
cartos a familia, cando deixou de traballar non puido seguir adiante na vida e
apagouse a luz da sua mente.
Pero ben sabeo ti, que che vou contar se o viviches de primeira man.
Pobre papa¡.
Aqui nos, penso que toleamos. Eu non sei de onde sacamos tanto odio
tanto rencor uns e outros. En vez de estarmos unidos para buscar a mellor saída
posible deste labirinto atroz, estamos a insultarnos, a dividirnos en dous
bandos irreconciliables e enimigos mortais, de novo as duas Españas de Machado,
os azuis e os roxos, as dereitas e as esquerdas, mal imos, camiñando a tumbos e
golpes.
Din o refran que quen mal anda mal remata e nos estamos entrando nunha
espiral perigosa, moita culpa a ten este bendito-maldito invento das redes
sociais, que sobre todo dende o confinamiento en casa bota fume cos inventos
estos dos aplausos virtuais, os bulos e mentiras mais ou menos intencionadas,
que me fai recordar aquel rudimentario sistema de investigaciòn da boa xente de
Estremadura, onde sabes marchei a traballar, naquel pobo das Hurdes, -meter
mentira para sacar verdade-, recordas que che contaba o que facían para
averiguar algo de ti, cando non che tiñan aínda ubicado?.
Cada dia vemos, as veces xa nin nos alporizamos porque é o que ten tanta
informaciòn, un queda insensible, inmunizado e incapaz de reaccionar, entre estatisticas
de infectados e novos contaxios, falecidos e sandados, as tipicas tópicas
bobadas en video , que facemos para subilas as redes, ou nun grupo de wassap
destes nos que estamos todos, porque xa
sabes que dende que aparecieron os mobiles coas suas cámaras fotograficas, o
que non se grava e colga na rede, se comparte e recibe centos de estupidos “me
gusta”, non existe.
Deus, que mundo de tolos e idiotas que estamos a facer entre todos¡
Francamente mama, boto moito de menos terte o meu lado, a ti e a papa,
pero son sincero se che digo que me alegro de que non esteis aqui y non pasedes
polo inferno no que estamos nos, de esta tristura, esta soedade, este silencio
de ver dia a dia o que está a pasar cos nosos avos, os nosos maiores nas
residencias de ancianos, esas que chamamos eufemisticamente centros da terceira
idade, autenticos mortuorios onde metemos e esquecemos os nosos.
Ainda resulta mais duro escoitar nos medios de comunicaciòn os nosos
representantes e politicos defender a teses de que resulta un despilfarro
inutil destinar recursos para protexer e prevenir o mal nestes asilos o
residencias, porque o final vanse morrer porque son vellos e enfermos.
Deus non existe, cada vez o teño mais claro, porque non é posible atopar
unha xustificaciòn, unha minima explicaciòn coerente a tal dislate. Canta
miseria¡. Que falla de humanidade¡. Que crueldade mais ruin¡
En fin mama, non quero cansarche mais. Cuidaros moito ti, e cuida como
sempre fixeches de papa. Escribeme axiña e dille a papa que me mande como
sempre facía, os artigos que lia do ABC, que mais lle gustaban e recurtes e
fotos de cousas, que el sabe gustanlle os rapaces que aínda que xa medraron e
non cren nos Reis Magos, nin no ratoncito Perez, aínda o mellor van seguir os
seus pasos no mundo da escrita e o conto, tal vez herdanza de familia, porque tiran
da sua vea artistica e poetica, dos sainetes, coplillas de patio de comadre e
folletines, os que papa gustaba tanto de leer e escribir.
O teu fillo que vos quere e bota de menos e mandavos unha forte, moi
forte aperta e mil bicos aínda que me digan que está prohibido.
Angel.
Comentarios