X.LORENZO VARELA

Romaria....

¡Baila, meu amor,

e volta de novo a bailar¡

Na punta do pé

na palma da man.

Nunha escada de herba

baixaron os anxos

por te ver bailar.

Baila, meu sol baila,

na punto do pé

na palma da man.

Cara ce cereixa,

non deixes no ar

coma un peixe o corpo

brincando no mar.

¡Baila meu amor,

e volta de novo a bailar¡

Xa meu corazòn

non è meu nin é

corazón humán;

ten mans e ten pés

e ponse a bailar.

Na punta do pé

na palma da man.

¡Baila meu amor,

e volta de novo a bailar¡

II

OS BOIS

Xungidos ó carro dos chantos

fendían os regos, espallaban os croios,

levaban nos lombos o sol da xesteira

e o peito un monte de touros e orballos.

Unha xunta de bois que puxa en diante,

que berra, fungue, muxe,

deixa ao pasar unha mirada morna

o mesmo que esas ondas poderosas

que pousan nas areas dunha praia

o mar enteiro, doce paseiño;

cal unha escuma branca

na palla loira do pombal.....

.....Xungidos ó carro dos chantos

os bois son deuses cegos

que levaran o campo, de xionllos

a unha estrela sen bàgoas e sen muros.

(Xesus Lorenzo VArela, 1917-1981, unha das voces mais vibrantes da literatura galega no exilio. A memoria de Galiza expresada desde America, no recordo da longa noite de pedra, xunto con Luis Seoane, Emilio Pita, Silvio Santiago, Ramon Valenzuela, è tantos outros, poetas, escritores, xente coma nos, que por mor da inxusta violencia contra as opinions diverxentes, e distintas, non tiveron outra saida que escapar lonxe da súa casa, da sua terra, da sua xente...A anguria polo desterro, a morriña, a saudade, a esperanza de voltar algun dia, e a vella èpica dos versos de toda unha xeneraciòn frustrada para sempre.)