AO PÈ DO FARELO.....A VIDA VIRTUAL.

Estamos a vivir nun tempo de tolos , no que nada existe, non è real, non sucedeu, se non se ve nunha pantalla de ordenador, ou non se comenta na rede social de rolda.
A tela de araña dos amigos e amigos, na maior parte das veces, auténticos descoñecidos, so se trata de amigos virtuais, engadidos a través da formula...”fulanito de tal e tal quere ser o teu amigo”,e a que dicta sentencia e marca tendencias e modas; si ou si . En definitiva todo ten que ser virtual, dun xeito contundente, para que sexa.
A vida converteuse nunha xigantesca pantalla, na que vemos reflectidos os nosos comportamentos mais íntimos, nos comentarios, avisos, mensaxes etc. Dos que están agardando por nos no outro lado.
O triunfo da rede, o éxito desta comunicación virtual, e o noso propio fracaso como seres humanos, persoas dotadas de razón, de sentimentos, necesitados de cariño, tenrura, amor, estima, imprescindibles para a existencia da nosa propia autoestima.
A victoria da relación solitaria, nos cos outros, a través deste invento demoníaco, do que xa non podemos prescindir, aínda que se abomine del, e o recoñecemento do noso xeito de seres individualistas, illados na cela persoal da nosa colmea, deste gran panal que è a sociedade, e que estase a desintegrar, ao mesmo tempo que se globaliza nunha inmensa aldea egoísta, despersonalizada, fatua e misóxina.
Os homes precisamos do contacto dun cos outros, mesmo dende que saímos do útero materno. Os abrazos, as caricias, os bicos, tocarnos, sentirnos, escoitarnos, son tan precisos como o aire que respiramos e os alimentos que tomamos para vivir día a día, non e posible imaxinar unha sociedade, como a que estamos a construír e que temos cada mais preto, na que a xente xa non se mira os ollos, non fala cara a cara, non se escoita, non se aperta, nin se bica, nin se toca tan sequera.
Xantamos e ceamos en familia, e un falar, porque na maioría dos casos xa non quedan familias, se acaso monoparentais, coa bandexa da comida diante da pantalla da televisión, sen cruzarnos nin palabra; se acaso as imprescindibles, pásame a auga, dáme o pan, a sopa está sosa, mesturados con monosílabos incomprensibles. E rapidamente nos sentamos cara a pantalla do ordenador para buscar esa comunicación na rede que precisamos como a auga de Maio, mentres a nosa pel, nos reclama o contacto físico, o noso corazón nos recorda que precisa o calor doutros corpos, as nosas mans nos insultan porque no apertan as de outros homes ou mulleres, os nosos ollos rechían cegos pola rabia de non poder ver a fermosura da beleza dos irmáns, amigos, veciños.
Vivir é rozarse, tocarse, sentirse, bicar a espuma das memorias do pasado, a salgada realidade do presente, o candor ilusiónante do futuro, corpo a corpo, cara a cara, man con man, uno a uno e entre todos.
A comunicación virtual, está moi ben pero non e real, so tratase dunha triste vida virtual mentireira e que enchemos de todos aqueles sonos que non somos quen de realizar. .
Angel Utrera