TERRAS DE ALBOIO E FURNAS

Nesta terra ingrata e malparida

hai homes enfoulados

dun noxo borroso e avarento

que se adhire a pel

e nunca mais se vai

aínda que che botes

en berros e penicas de sabor a fel

dende a pena dos furados

alí mesmo na cima do aire

onde os cantís do tempo morno

contra os que baten furiosas as ondas

dun mar salgado e ruín

pintado en espuma

e grises irisados polas gotas da chuvia

na que se rompen

cóma-los corazóns dos desterrados ao partiren

as augas frías e as rochas da terra do fin do mundo

na que a xente morre encadeada

ao vento do nordés

e a estéril gaiola de ferro oxidado polo salitre atlántico

da que resulta inútil tentar fuxir

coma dos recordos e o pasado

no que se afunden nun tecer e destecer

os días e as noites; agardando

terras de alboio e furnas.