XOSE VAZQUEZ PINTOR..."SEARA"

Xosé Vázquez Pintor. Escritor ''Nunca me rendín'' -------------------------------------------------------------------------------- entrevista, Vázquez Pintor 01/05/2012 - Diario de Pontevedra (Pontevedra) «Dentro do neboeiro que sempre rodeou a miña obra, de cando en vez foron aparecendo Torres de Hércules», di Xosé Vázquez Pintor a modo de balance. O escritor, que reparte a súa vida entre Agolada e Cangas, presenta mañá, en Pontevedra, ‘Seara’ «escribín toda a vida como un gozo persoal para min. Era feliz así», reflexiona Xosé Vázquez Pintor (Melide, 1946). «Despois as críticas eran as que eran. Ou case non eran». Sobre todo ao comezo da súa carreira. E sobre todo no eido poético. Na narrativa, máis tarde, habería espazo mesmo para grandes recoñecementos: ‘A memoria do boi’ recibiría o Premio da Crítica en 2001. «Dentro do neboeiro que sempre rodeou a miña obra, de cando en vez foron aparecendo Torres de Hércules», recoñece ao teléfono dende a súa casa de Cangas, o lugar no que pasa a maior parte do tempo, xunto con Agolada. Moito desta última localidade hai en ‘Seara’, a recompilación da súa obra poética (1971-2011) que vén de sacar Espiral Maior e que inclúe dous conxuntos de poemas inéditos: ‘Anuncian aves’ e ‘Os versos do zapateiro’. A asociación Maio Longo organizou a presentación oficial desta obra en Pontevedra. Será mañá, coa presenza do propio autor, o editor Miguel Anxo Fernán Vello e o músico Xico de Cariño, no Pazo de Mugartegui (20.30 horas, entrada de balde). Que é ‘Seara’? Seara é unha palabra fermosa que recuperei da miña infancia labrega. Porque aínda que nacín en Melide, eu fun un neno de Agolada, de Quián, un lugar da parroquia de Carmoega, o territorio que amo. Alí aprendino todo e foime medrando o orgullo polo territorio. Dese léxico foi que recuperei esa palabra que me lembra tanto o que era o sacrificio. Seino ben: meus pais viñan dunha herdanza de caseiros. A seara era o monte común, incluso dos pobres, o que se traballaba e compartía, ao que se tiña dereito sempre que vivises nesa aldea. Aínda existe. Agora son tamén poemas. Claro. É o título desta recompilación. Ten ese valor simbólico, metafórico, ou como queira o lector, dun monte de versos. Son dez libros, penso que feitos con esforzo dende a ousadía e a valentía. Se Antonio Colinas di que en todos os seus libros «latexa a poesía», que non dirá Vázquez Pintor. Moitos din que iso é unha eiva. Esa prosa miña. Porque é difícil, porque resta lectores... E si: eu, éxito de vendas cero. O outro día, nun coloquio en Lalín, falei disto, de que ao mellor había que educar á forza. Porque aí, aos 15, 16 e 17 anos, é cando hai que abrir luces, descrubrir palabras e símbolos. Neste punto chegamos á poesía. A poesía, que sempre está nun. O que pasa é que despois derivamos cara o comercio e facemos as cousas máis sinxelas e esquecémonos do léxico, esa parte fundamental da lingua. Así que reivindica a poesía como xénero literario por excelencia. A poesía é un deslumbramento. Eu son un home sensible, choro con calquera cousa. Non me avergonzo disto. Sinto as ledicias e as tristezas intensamente. Alguén diría que son temperamental. Son cousas que van con un. E logo non te desfás desa conduta nunca. Esa hipersensibilidade... Eu sempre fun así. Simplemente a poesía é o meu territorio. Lembro de mociño a descuberta de Miguel Hernández. No Bacharelato achar aqueles versos impactoume sobremaneira. Eu quería alcanzar o significado das palabras do pastor de cabras. Como dicir aquilo mesmo? Fronte aos territorios ilustrados, alí estaba aquela marabilla natural. E xa nunca renunciei. Porque a min dicíanme «escribe fácil, escribe fácil..». Pero non é «escribe fácil». Eu escribo como sei! Non sei outra cousa. Doéronlle consellos como ese? Gárdalle algún resentimento ao sector literario ou á crítica? Non, non. Hai moitos anos quizais, pero pasou. Sentín falta de estima, que che diría eu, no 73, cando María Victoria Moreno publicou un libro que se titulaba ‘Os novísimos da poesía galega’, no que incluía a dez autores e que mesmo foi traducido ao castelán. Todos fomos marxinados. Pero incluso daquela para min todo este asunto era secundario e o que me preocupaba era só ser feliz. Máis nada. Superei pronto aquel silencio sobre nós. Chegaron outras alegrías. Unha que lembro moi ben foi cando me premiaron con 18.000 pesetas nuns xogos florais da Peregrina. Filgueira Valverde era o mantedor dos xogos e Cuña Novás o presidente do xurado. Trouxen a meus pais dende Agolada, xa moi velliños, a que me viran recollelo no Teatro Principal. E despois gastamos unhas pesetiñas celebrándoo comendo marisco eles os dous, María e máis eu. E ese premio aínda me deu para sacar o único libro que paguei do meu peto, un que me imprimiron en Paredes, ‘Terra e pan’. Ilustroumo un rapaz que aínda estudaba en Santiago, Antón Sobral. Despois viñeron máis premios, máis loita, máis pelexa. A min estar excluído de calquera reseña non me derrubou nunca. Nunca me rendín. (Entrevista publicada hoxe no Xornal Diario de Pontevedra o noso amigo, maravillos poeta, escritor e narrador empedernido e contumaz, XOSE VAZQUEZ PINTOR).