A SOIDADE; EU COMIGO MESMO

A necesidade de abrazar os tempos mortos

converteuse día a día nunha rutina;

atrapado nela

como nunha maraña de silvas e toxos

na que devagar

o pano de sombras vermellas

envolveunos no doce e sereno veleno

de cereixas e verán

polo que deixamos estragar aqueles días

de nenez e inocencia.

Os recordos ficaron mornos

nun aceno do vento nordés

ao fuxir entre as tamuxas dos pinos secos

tralo lume en cinza pervertido.

E  daqueles xogos de amor primeiro

fundido en beizos que bicar  furtivos

so quedou a esquiva sombra do cativo.

¿Acaso sucedeu o foi tan so un soño?

Maña ao espertar

ollarei trala xanela fría do cristal espido

o que non foi, non sucedeu xamais

o abismo do alivio

o negro betume na beirarrúa do camiño

a soidade;

Eu comigo mesmo.