NOITE ESCURA QUE ESPANTA.

  

 A noite que nos agacha

entrelos visillos de xeo e a distancia

semella un infinito burato negro

polo que afonda a inquedanza

as bagoas quentes

o sangue derramada.

Nos miran

Nos controlan

Nos minten

e nos enganan

E un ollo verde invisíbel

que todo-lo controla

ordena e manda

dirixíndonos a vida

arrincándonos as entrañas.

Penetra ao través das fiestras

das nosas casas

a man asasina do verme sospeitoso

dos avernos

deixándonos a gorxa malferida

os ventres das nais secos

as fontes envelenadas

os ollos de pálpebras translucidas

mortos e  cegos

as vidas putrefactas.

Mirando e remirando recantos

de esperanza

de soños e desvelos

de doces recordos esquecidos

de tristuras e mañás asolagadas,

enchen o seu peito

coma covas inconfesábel

da crueldade,

señores do medo

vingadores do terror que nos non vemos

cando no espello das palabras

 

 So queda o silencio dos ausentes

o fracaso frio

e tanta noite escura que espanta.