O ANO DAS LUCES: AQUEL ANO, NO QUE DIN AS MALAS LINGUAS QUE NACIN EU. 1956......














O ANO DAS LUCES: AQUEL ANO, NO QUE DIN AS MALAS LINGUAS QUE NACIN EU. 1956..........

A verdade é que todo o que Eu sei daquela,o sei porque mo contaron. Vivir,o que se din vivir, vivilo, pero claro Eu era moi pequeno, e non recordo nada.
O parecer cheguei a este mundo de cu, así me ten ido dende entón, o peor é que sigo do mesmo xeito, de cu , sempre contra corrente, e costa abaixo. Non lle hai que facer.
Alí soíños, a miña nai e mais eu, ela empeñada en que saíra, e eu que non tiña nin puñetera gañas de saír a pelexar co dichoso mundo, e deixar o seu ventre tan quentiño e a gusto como me atopaba nel, pasamos un mal trago, e mesmo poderíase dicir sen medo a exaxerar, que algunha das monxas con aquelas cofias tan de carnaval, que se gastaban antes, enormes sobre as cabeciñas tan pequerrechiñas, non daban un peso por aquela cousa esmirrada, arrogada e berrona que acababan de sacar de entre as pernas da nai.
Aquela cousa era Eu.
E como tiña, o parecer tamén, daquela outra cousa, que non se nomea, porque é pecado, mais parecida a unha morcilla resesa, ca un atributo masculino, entre as pernas, e case invisible polo cativo, dixéronlle a miña nai que era Neno, aínda que elas mesmas tiñan serias dúbidas, e mesmo a Sor Rosario, doulle en recitar aquel poema de Quevedo: “ Érase un hombre a unha nariz pegado.....”, neste caso a unhas orellas, mais parecidas as de Dumbo, que nada.
Tan foi así,e non exaxero nada, que miña nai durante anos, mas pegaba con esparadrapo, para ver se así no seguían medrando, e quedaban algo mais recollidas na cabeza. Vano intento, aínda hoxe ando sobrado delas, e mira ti que para lo que me serven; xordo como unha tapia.
Cousas da vida.
Pois a ver, estaba a contarvos,que cheguei por fin, un dia cinco de Outubro, case seis, xa que a noite era avanzada de mais, e estaba a piques de rematar o dia, e que a pesaren de que a xente din, que os rapaces traen un pan debaixo do brazo, a verdade foi que Eu so trouxen fame, pero nada para xantar, o pan debín estragalo polo camiño. Quen sabe, xa dixen antes que Eu fora moi pequeno, entón, e non recordo nada daquela.
Tamén sei que por aquel entón a xente tiña os nenos, boeno a xente mulleres claro, sempre foi a si, nunca escoitei dun home que fora nai. ¿Algún de vos si?. Pois, si, as mulleres parían na casa, pero miña nai foi a unha especie de hospital, entón o chamaban a Casa de Socorro, non sei porque o mellor e que a dona chamábase así. A Sra.Socorro, pero non estou moi seguro de que fora por iso.
O caso foi que alí as enfermeiras eran monxas, todas elas, de bastante mal xenio, e pouca paciencia cas mulleres, cando berraban polas contraccións e dores propios do parto, e todo aquilo resultaba bastante frustrante, e violento para a nai, non che digo nada para o pobre rapaciño, que chegaba, pasaba por alí sacaba a cachola e escoitaba, berros, gritos, insultos, vía sangue por todos lados, e unha xente moi raramente vestida cuns mandilóns de pano que nalgún tempo debeu ser branco, pero que xa facía ben del perdera o tinxe. E claro,a ver quen era o valente que saia.
Mariquita o ultimo, ....
En fin naquela casa de socorro, pasei os primeiros e mais felices días da miña infancia, entre a teta da miña nai, e as cacheadas das bruxas das monxas, no cu, cada vez que tiñan que cambiarme os cueiros porque estaba cagado, lo que o parecer non lles gustaba nada.
E curioso, do meu Pai, non recordo nada, seguramente estaba traballando.
Meu pai sempre estaba traballando. Se me preguntaran que recordos tes do teu pai, non sabería que dicir, so que sempre estaba no traballo,naquel despacho tan grande, de sofás de coiro, que as veces Eu oulisqueaba cando ninguén me vía, porque me cheiraban a perfume de auga de lavanda.
O mais seguro e que se decatou de que xa nacera, cando cheguei por alá e díxenlle:
Ei, hola papa, mira que xa nacín, que tes outro fillo.
E seguramente meu pai, respondeume; home, pois moi ben mira que és guapo, e louro.Anda,colle un papel, sinta hai e fai unhas liñas de caligrafía neste caderno de rubio..
Si,si, xa sei que exaxero, pero tampouco debeu cambiar moito, o xeito de que Eu nacera, para o meu pai.
Sempre dixo que Eu non era fillo del, se non dun Sarxento Americano Negro da base de Rota, que estaba por alí cerca, e que sei roldaba a miña nai.
Quen sabe o mellor si. Aínda que del dende logo non herdei nada, nin sequera a facilidade para o idioma, porque a min isto do Inglés sígueme a soar a chino.
Aquel foi un ano especial, sen dúbida. A primeira das razóns,é evidente, nacín Eu, pero aparte desta efeméride, tan significativa na historia do mundo mundial, ocorreron un par de cousiñas, dignas de reseñar, aínda que Eu daquela non souben nada de nada, ia a ser co paso do tempo, o cabo dos anos, cando me fun poñendo o dia.
Xa se sabe que naqueles tempos a censura era férrea. A lei de prensa impedía a liberdade de expresión, reunión e opinión. Os fueros dos Españois, as Leis fundamentais do Movimiento, o Dios, Patria e Rei, aínda que isto do rei ten moito que matizar, pero o deixo para outro conto, era o lema nacional, e o¡Viva Cristo Rei ¡, o Santo e siña da xente de ben e orden. Xente humilde, sumise e calada, de Si señor, e punto en boca.
De Falanxe, OJE (Fronte de Xuventude, ou mesmo Organización xuvenil española), do Servizo social obrigatorio para a muller, e a “mili”,o servizo militar no quinto carallo, canto mais lonxe da túa terra mellor, no caso dos homes, e probe do que se negase, daquela non existía a posibilidade de alegar oxecciòn de conciencia, xa que ias de cachola o trullo de por vida. Cousas daquela Democracia Orgánica, como a chamaban.
Eran tempos nos que so había dúas clases, os Señoritos e os traballadores.
Nas casas as mulleres, ocupábanse todo o dia dos fillos, e o marido. O deber conxugal era o santa santorum dos demos de sotana; e a sabedoría popular, coa san sorna de sempre recitaba pola calada, e de baixini: Tanto cura de bonete, onde diabros a mete.
Eran tempos de castidad, de ayuno e penitencia de Venres Santo, e Rosario, de Misa os
Domingos e festas de gardar. De lei e orden, impartida ca mao férrea do TOP (tribunal de Orden Publico), que aplicaba a Lei de vagos e maleantes a calquera que non puidera acreditar un traballo aínda que fora de escravo.
Foron tempos nos que os exiliados aínda choraban dende lonxe, a terra perdida, nunha guerra fraticida nunca esquecida, no medo e a vinganza, pola sangue derramada tan inxustamente, dos mortos, que chamaban por todos nos dende o mais alá.
Foron tempos nos que a Igrexa, as dos pobres, os perseguidos, os mansos, os puros de corazón, os benaventurados, dos ensinos de Xesús, recollidas nos evanxelios, cos que os irmáns, arreábanos labazadas, por no saber os dez mandamentos, ou os pecados capitais, e te daban palmeadas nos dedos das mans, mentres saian en procesión levando baixo palio o xeneralísimo dos exércitos, caudillo das Españas vitoriosas, de Isabel y Fernando, el espírito impera, moriremos besando la sagrada bandera....... E o famoso brazo incorrupto de Santa Teresa.
Tempos escuros, de moito frío, dentro e fora, de fame e miseria, de traballar a reo, e non queixarse de nada. Tempos de calar, tempos de silencio.
Aquel ano de 1956, no que Eu abrín os ollos, por primeira vez, na terra de Rafael Alberti, o de Marinero en Tierra, no Puerto de Santa Maria, as Campás dobraban a morto por tantos e tantos como sementaron e ían seguir sementando os campos de Castilla, en suor e bagoas, de sangue en fame de morriña, segando infinitos campos de trigo, na esperanza dunha vida mellor, alá na casa.
Galiza da longa noite de pedra, mala nai, que obrigaba os seus fillos a deixala de emigración, na procura da bonanza no xornal, pra levar o pan e o futuro os fillos que agardaban.
Tempos nos que aquelas cantigas de Rosalía nos falaban do que seguiamos a ser como pobo :

(Extracto do meu relato,- O Ano que din nacin Eu.......).

Comentarios

PENELOPE-GELU ha dicho que…
Buenas noches, Ángel Utrera:

¡Qué estupendo relato!. Me has hecho reír y ponerme seria,... y pensar.
Espero que vayas publicando el resto de lo que tienes escrito.
Cuando paseo por los blogs, y veo escritos tan estupendos y no veo comentarios, siempre se me ocurre lo mismo, ¿es que la gente no sabe utilizar el teclado, y decir si algo le gusta?. ¿Es que todo el mundo está colgado de la programación de las televisiones?.
¿Será que mi sentido del humor es diferente?. Bueno, pues sea lo que sea, el desaprovechar lo bueno que tenemos es una lástima, y ellos se lo pierden.
He pasado un buen rato. Hay cosas estupendas en internet.

En cuanto a lo del tamaño de tus orejas, y el esparadrapo, ¡qué complejos infantiles más inútiles!. Simplemente debían haberte dicho -de pequeñito- que las orejas grandes son preciosas, y que sólo las tienen algunos niños muy inteligentes y privilegiados, y que no debieras dar envidia a los demás, que les gustaría a todos tenerlas, etc., etc....
Y en cuanto a lo de no oír, ya ves, el sordo Beethoven.
Ahora, además, hay audífonos que lo solucionan.

Te pongo una canción:
Paraíso ahora

Saludos. Gelu

P.D.: Mañana me pasaré por tus entradas anteriores
Angel Utrera ha dicho que…
Muchas gracias, Gelu, la verdadc es que comentarios son siempre muy agudos y fantasticos....Tambien me gustaria a mi que la gente, dejara su "huella", porque muchas veces cunde el desanimo de pensar que nadie lo ve, y no sirve para nada......Aun asì, ya ves, se sigue...¿Porque?. No puedo responderte.Siento decirte que no creo que continue publicandolo,,,,,fuè un relato breve que hice para animar a la gente a participar en la conmemoracion del dia "Das LEtras GAlegas", y tampoco tiene mayor calidad, ni interes.....PEro gracias.
Lo de mi sordera, si es otro cantar..ya tengo los audifonos, pero aùn asi es penoso, claro que me consuelo pensando que para lo que hay que oir.....
Como no podia ser menos, te agradezco que te acuerdes de mi PABLO GUERRERO,,,,,,el de la _BArba en Flor....y su Pepe Rodriguez..
¿Quien se acuerda ahora de èl..?El tiempo, que gran putada¡¡¡con perdòn.
PENELOPE-GELU ha dicho que…
Buenas noches, de nuevo Ángel Utrera:

Sabes que mi poetisa favorita es Rosalía de Castro.
Amancio Prada en el año 1975, hizo un LP precioso, que le escuché tantas veces que hasta me lo sé entero. ¡Y en galego!.
Te pongo un enlace, para devolverte tu "otro cantar" traducido.
Quén non xime?

En el vídeo no sale la carátula del disco correspondiente, sino una del CD con las canciones de Chicho Sánchez Ferlosio. Su título lo utilizo hoy para despedirme:

"Hasta otro día". Gelu

P.D.: Ah, y vete pensando seguir tu relato.

Entradas populares