A SOIDADE; EU COMIGO MESMO
A necesidade de abrazar os tempos mortos
converteuse día a día nunha rutina;
atrapado nela
como nunha maraña de silvas e toxos
na que devagar
o pano de sombras vermellas
de cereixas e verán
polo que deixamos estragar aqueles días
de nenez e inocencia.
Os recordos ficaron mornos
nun aceno do vento nordés
ao fuxir entre as tamuxas dos pinos secos
tralo lume en cinza pervertido.
E daqueles
xogos de amor primeiro
fundido en beizos que bicar furtivos
so quedou a esquiva sombra do cativo.
¿Acaso sucedeu o foi tan so un soño?
Maña ao espertar
ollarei trala xanela fría do cristal espido
o que non foi, non sucedeu xamais
o abismo do alivio
o negro betume na beirarrúa do camiño
a soidade;
Eu comigo mesmo.
Comentarios
Unha aperta!