EU

Eu son dun tempo

e dunha terra inexistentes

promesa de futuro inalcanzable

silencios de congostras e sendeiros

noite de pedra interminable.

 

Eu son un ninguén

borrosa e tenue liña do horizonte

area mollada das praias solitarias

vagalumes dos prados.

Eu son Eu

nada mais, ni mais nin menos.

Aquí e alá así o proclamo

o escribo

e o reclamo como lo meu dereito

 a chorar bágoas negras

de sangue quente.

Río e me transformo

nun sorriso limpo e franco

coma a noite na que somnámbulo

vago e da que  quero fuxir

coma o preso na torre encadeado

e berro unha e mil veces

de mil e unha formas diferentes

e rompo o cristal verde dos enganos

e tamén de cando en vez

Amo,

gozo da vida que se me escorre

éntrelos dedos

e sinto que son dun tempo xa pasado

e dunha terra esquecida

que me agarda

no outro lado do muro branco de cal

cemento e barro.

Desexos en cinza convertida

dos meus osos estragados.