Columnas de papel, de Xosé Vázquez Pintor
http://cadernodacritica.blogaliza.org/
A fecunda relación existente entre quen
fai ficción e se proxecta no universo das colaboracións xornalísticas
constituíu na nosa tradición un factor ao quen sempre cómpre estar, ao
meu ver, moi atento. De Rosalía de Castro a Curros, de Otero Pedrayo a
Risco, de Celso Emilio Ferreiro a Álvaro Cunqueiro, de Manuel María a
Eduardo Blanco-Amor…, existe unha liña continua e coherente que pasa por
espellar opinións e puntos de vista nos medios de comunicación
escritos, nomeadamente a través das páxinas dos xornais.
Persoalmente gárdolles moita
querenza aos libros deste carácter polo que neles se aprende,
organícense baixo o criterio que for pois, alén do valor intrínseco
que poden atesourar, medra neles un proceso de revaloración, de
dignificación mesmo ao poder analizarse con outra perspectiva que non
sexa a que se deriva en moitas ocasións dunha lectura xeito fugaz que
os condena ao reino do efémero. Por iso, ao pouco que se lean con
atención, non é difícil atopar elementos que se entrecruzan con outras
dimensións dos traballos narrativos ou poéticos de quen os subscriben.
Sinala no propio libro Vázquez Pintor que estas que aquí recolle son
“palabras de papel, como quen di que as leva o vento”. Agora, tras
sacárselles a aparente poeira, veñen para quedar, para informar, para
divertir, para reflexionar como cando afirma con brillantez e
discretamente que “Galicia é cousa de amor, máis que de citas e de
números” ou cando escribe que “estamos a vivir unha serie de secuestros
íntimos: a palabra, o gozo, o tempo, a paisaxe…”. Eu alégrome, e moito,
que se publique este libro, para non esmorecer.
Columnas de papel, de Xosé Vázquez Pintor
A fecunda relación existente entre quen
fai ficción e se proxecta no universo das colaboracións xornalísticas
constituíu na nosa tradición un factor ao quen sempre cómpre estar, ao
meu ver, moi atento. De Rosalía de Castro a Curros, de Otero Pedrayo a
Risco, de Celso Emilio Ferreiro a Álvaro Cunqueiro, de Manuel María a
Eduardo Blanco-Amor…, existe unha liña continua e coherente que pasa por
espellar opinións e puntos de vista nos medios de comunicación
escritos, nomeadamente a través das páxinas dos xornais.
Persoalmente gárdolles moita
querenza aos libros deste carácter polo que neles se aprende,
organícense baixo o criterio que for pois, alén do valor intrínseco
que poden atesourar, medra neles un proceso de revaloración, de
dignificación mesmo ao poder analizarse con outra perspectiva que non
sexa a que se deriva en moitas ocasións dunha lectura xeito fugaz que
os condena ao reino do efémero. Por iso, ao pouco que se lean con
atención, non é difícil atopar elementos que se entrecruzan con outras
dimensións dos traballos narrativos ou poéticos de quen os subscriben.
Neste ronsel é onde cómpre situar o presente Columnas de papel, de Xosé Vázquez Pintor,
unha antoloxía dos artigos que o escritor radicado en Cangas subscribiu
en diversos medios –boa parte deles neste mesmo xornal-, que agrupa
baixo o título de “A lingua e outras vidas” e que viron a luz
orixinalmente entre 1987 e 1993, á espera doutro volume que completa
este camiño ata a actualidade.
O volume, dedicado a quen foi
director de Edicións do Cumio, Carlos Blanco respecto de quen conflúo
no recoñecemento, recolle en esencia artigos de opinión que posibilita
atravesarmos os campos da memoria, vermos pasar os días, as estacións e
as paisaxes a través dun prosa limpa e en tantas ocasións escintilante,
na que se empresta unha especial atención ás expectativas e vivencias
vinculadas coa lingua de noso, pero non só pois tamén hai crónicas de
experiencias concretas ou análises da percepción do universo da
emigración –un dos máis fermosos, para min, é o que relata o encontro no
entorno familiar co actor Tacholas-. Ao tempo, vertébranse achegamentos
á actualidade política galega, estatal ou mesmo internacional; súmanse
reflexións ao fío do mundo do ensino nas que teima na precisa promoción
da literatura nas aulas e mais na sociedade galega coa que tanto estou
de acordo; esculca nos medios de comunicación ou no que denomina o
“catastro” da cultura galega, sen esquecer as homenaxes “literarias”
rendidas ás figuras de Lueiro Rey, Berceo, Celaya, Otero Pedrayo, Arturo
Cuadrado ou Álvaro Cunqueiro ou ao mundo da dramaturxia en xeral.
Sinala no propio libro Vázquez Pintor que estas que aquí recolle son
“palabras de papel, como quen di que as leva o vento”. Agora, tras
sacárselles a aparente poeira, veñen para quedar, para informar, para
divertir, para reflexionar como cando afirma con brillantez e
discretamente que “Galicia é cousa de amor, máis que de citas e de
números” ou cando escribe que “estamos a vivir unha serie de secuestros
íntimos: a palabra, o gozo, o tempo, a paisaxe…”. Eu alégrome, e moito,
que se publique este libro, para non esmorecer.
Esta recensión, baixo o título de «Palabras do xornal recuperadas», publicouse nas páxinas do suplemento «Culturas» de La Voz de Galicia, o 2 de marzo de 2013.
Comentarios